" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၃၁..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။

ဘာလိုလိုနဲ႕ အေမရိကန္ကိုေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္အေမ။

တကယ့္ကို ဘာလိုလိုပါပဲ။

ဘာကိုလိုေနမွန္းကို မသိေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။

ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ေငြေၾကးဥစၥာနဲ႕ခ်ိန္ၾကည့္မိတယ္။

ကုသိုလ္၊ပညာကေတာ့ ေန႕တိုင္းရပါတယ္။

အလုပ္မရွိေတာ့ ကုသိုလ္အလုပ္၊ ပညာရႏိုင္တဲ့အလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ေငြေၾကးဥစၥာကေတာ့ အႏူတ္လကၡဏာျပပါတယ္။

တစ္ႏွစ္မွာ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ျဖစ္တဲ့ကာလက သံုးလေလာက္ပဲရွိတယ္။

က်န္တဲ့ကိုးလကေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ဘဝနဲ႕အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေနျဖစ္သြားတယ္။

တြက္ေျခမကိုက္ခဲ့ဘူးအေမ။

အေမရိကန္မွာက အလုပ္ရွိမွ ဝင္ေငြရွိတယ္။

အလုပ္ကေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ပါ။ သမၼာအာဇီဝအလုပ္ဆိုရင္ ဂုဏ္ရွိတာပါပဲ။

ဂုဏ္ငယ္တဲ့အလုပ္ရယ္လို႕ မရွိပါဘူး။

အလုပ္မရွိမွသာ ဂုဏ္ငယ္ရပါတယ္။

အလုပ္ရွိမွ ေငြရွိတယ္။

အေမရိကန္မွာက ေငြမရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ အစဥ္မေျပတဲ့ေနရာတစ္ခုပါ။

က်ေနာ္အလုပ္မရွိေပမယ့္ က်ေနာ့္မိန္းမက အလုပ္ရွိေတာ့ေတာ္ေသးတာေပါ့။

မိန္းမလုပ္စာကို ထိုင္စားခြင့္ရတာကိုက ကံေကာင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးလို႕ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

သူကေတာ့ ေရာက္ၿပီးမၾကာပါဘူး။

အလုပ္ရသြားတယ္။ ဆူရွီးအလုပ္ပါ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအလုပ္ရေတာ့ ဝမ္းသာရတာေပါ့။

အလုပ္ရွားပါးခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဘာမွေမးမေနေတာ့ပါဘူး။

ဝမ္းသာအားရဝင္လုပ္ေတာ့တာပဲ။

အလုပ္ရွင္ကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ သူမရဲ႕အလုပ္ကို သူမကိုယ္တိုင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး။

အျပင္းအထန္ခါးနာတဲ့ေရာဂါတစ္မိ်ုဳးျဖစ္ေနတယ္။

သူမကလည္း လူရလို႕ဝမ္းသာတယ္။

စစခ်င္းကေတာ့ အစဥ္ကိုေျပလို႕။

အေမရိကန္မွာ လူ႕အခြင့္အေရးအျပည့္အဝရွိတယ္လို႕ဆိုေပမယ့္

ျမန္မာအလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြအေနနဲ႕

လူ႕အခြင့္အေရးမရပါဘူး။

ေရာက္စဆိုေတာ့ မလည္မဝယ္ဆိုၿပီး လူလယ္က်တာလည္းပါမွာေပါ့ေလ။

ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ပါးပါးလွီးတာမ်ိဳးေပါ့။

တစ္ေန႕အလုပ္ခ်ိန္က တရားဝင္ ရွစ္နာရီသတ္မွတ္ထားေပမယ့္

ဆူရွီးအလုပ္ဆိုတာ အလုပ္ခ်ိန္သတ္မွတ္လို႕မရဘူးဆိုၿပီး

တစ္ေန႕ကို ၁၄-နာရီေလာက္အလုပ္လုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳး။

နံနက္၆-နာရီဆိုရင္ အလုပ္ခြင္ကိုေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။

နံနက္ ကိုးနာရီ-၁၀-နာရီဆိုရင္ စားသံုးသူေတြေရာက္ေတာ့မွာမို႕ ေကာင္တာထဲမွာ

ဘူးအျပည့္ရွိရမယ္ဆိုၿပီး ဖိအားေပးေတာ့ ေစာေစာသြားရတာေပါ့။

လူႀကီးေတြလာမယ့္ရက္ဆိုရင္ ဒီထက္ေတာင္ေစာေစာသြားရတဲ့ရက္ေတြရွိေသးတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေစာေစာသြားသြား၊ အျပန္ကေတာ့ ည ၈-နာရီပတ္ဝန္က်င္ပါပဲ။

ဘာျဖစ္လို႕ဆိုေတာ့ သူတို႕ေဝါဟာရအရေျပာရရင္ ဆိုက္ေဂ်ာ့ဘ္ (Side Job) ဆိုတဲ့

ေဘးထြက္အလုပ္ေတြကို ေနာက္တစ္ေန႕အတြက္ အားလံုးလုပ္ေပးရတယ္။

ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုရင္ ထမင္းစားခ်ိန္က ခဏေလးဆိုေပမယ့္

အဲဒီထမင္းကိုစားဖို႕အတြက္ ျပင္ဆင္ရတဲ့အလုပ္က အၾကာႀကီးလိုမ်ိဳးေပါ့။

ေနာက္ျပႆာနာတစ္ခုက ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ေနာက္က်လြန္းတာပဲ။

သူမ်ားေတြက ေန႕လည္စာကို ၁၂-နာရီနဲ႕ ၁-နာရီဝန္က်င္မွာစားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္

ဆူရွီးအလုပ္က ထမင္းစားခ်ိန္မမွန္တတ္ဘူးဆိုၿပီး

သူတို႕ေတြရဲ႕ထမင္းစားခ်ိန္က ညေန ၅-နာရီပတ္ဝန္က်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။

အလုပ္ရွင္က ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆိုၿပီး ၁၂-နာရီမတိုင္မီထမင္းစားတတ္ေပမယ့္

ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ထမင္းခ်ိန္ကိုေတာ့ ေနာက္က်ေအာင္နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးၿပီး

အခ်ိန္ဆြဲတတ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ၾကာေတာ့လည္း ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ပံုမွန္ထမင္းစားခ်ိန္ဟာ ညေန၅-နာရီျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္စံနစ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေရာက္ကာစျမန္မာေတြကို

ကၽြန္ေတြလိုခိုင္းတတ္တဲ့ ျမန္မာအလုပ္ရွင္ေတြကေတာ့ ရွိေနဆဲပါပဲအေမ။

အေမရိကန္ကို အထင္ႀကီးစိတ္နဲ႕ေရာက္လာမယ့္ ျမန္မာေတြအတြက္

သတိထားရမယ့္အခ်က္ေတြထဲမွာ ဒီအခ်က္လည္း အေရးတႀကီးပါဝင္ေၾကာင္းကို

သိေစခ်င္လို႕ သတိေပးလိုက္တာပါ။

အလုပ္ဝင္ကထဲက အလုပ္ခ်ိန္၊ ဝင္ေငြ၊ အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ရပိုင္ခြင့္ေတြကို

အားမနာတမ္း ႀကိဳတင္ညွိႏႈိင္းထားရင္ ပိုေကာင္းတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္မ်ားလြန္းတာရယ္၊

ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေနာက္က်လြန္းတာရယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥက

က်န္းမာေရးနဲ႕လံုးဝကိုက္ညီတဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ဒီမွာက မက်န္းမာရင္ က်န္းမာေရးစရိတ္က ႀကီးျမင့္လြန္းလွတယ္။

ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မယ့္ အေျခအေနမိ်ဳးဆိုတာကို သတိျပဳလာတယ္။

ေဒၚလာတစ္ေသာင္းဆိုတာ စုေဆာင္းဖို႕သာခက္ခဲေပမယ့္

မေတာ္တဆ ေဆးရံုသာ တက္လို႕ကေတာ့ ခဏေလးနဲ႕ကုန္သြားႏိုင္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မကၽြမ္းက်င္တုန္းက ေပးတဲ့လစာနဲ႕

ကၽြမ္းက်င္လာတဲ့အခါ ေပးတဲ့လစာဟာ တူေနတာလည္း

နည္းလမ္းက်တဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ကၽြမ္းက်င္လာရင္ လခတိုးေပးမယ္လို႕အလုပ္ဝင္စတုန္းကေျပာခဲ့ဖူးတယ္။

တကယ္ကၽြမ္းက်င္လာေတာ့ သူမစကားကို သူမေမ့ေနတယ္။

သတိေပးေတာ့လည္း မသိေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။

ကၽြမ္းက်င္တဲ့ႏႈန္းထားဟာ ဘယ္ေလာက္လဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း

မေျဖဘူး။ မသိတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိေယာင္ေဆာင္တာလား။

ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ဖက္က မသိတာမ်ားတယ္။

အဲဒီမသိတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အလုပ္ရွင္က အျမတ္ထုတ္ေနတယ္ဆိုတာ

ကို တျဖည္းျဖည္းသိလာတယ္။

ဒါကလည္း ဒီကမိုင္ေပါင္း သံုေထာင္နီးပါးေဝးတဲ့ကာရိုးလိုင္းနားက သူငယ္ခ်င္းကို

ေျပာျပလို႕အျဖစ္မွန္ကို သိရတာပါ။

ေကာင္းတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္တို႕ဖက္က

မခံႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အလုပ္ကို ရွာေပးတာပဲ။

ဒီေတာ့ မိုင္ေပါင္းသုံးေထာင္ဝန္က်င္ေလာက္ေဝးတဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့အင္ဒီယားနားျပည္နယ္မွာ

က်ေနာ္တို႕အလုပ္ရဖို႕ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဆိုးေတြဟာ အၿမဲတမ္းျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အဆိုး၊အေကာင္းဆိုတာ ဒြန္တြဲေနတဲ့အရာပါ။

အဆိုးၿပီးရင္ အေကာင္းျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာကိုယံုၾကည္ပါတယ္အေမ။

သန္းေခါင္ယံၿပီးရင္ အာရုဏ္ဦးေရာက္လာစၿမဲပဲမဟုတ္လား။

က်ေနာ္တို႕အတြက္ အာရုဏ္ဦးနီးေနပါၿပီအေမ။

အေမက်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆး(San Jose)

ကယ္လီဖိုးနီးယား(California)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

၂-၂၄-၂၀၁၂