"ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တယ္ေဟ့!..."

Yes We Can!

By Sam Mc Bratney,(စာေရးသူ)

Illustrated by Charles Fuge(သရုပ္ေဖာ္သူ)

US$ 16.99

Ages 2-6

++++++++++++++++++

Little Roo and his friends usually have a great time playing together,

but not today.

They are too busy making fun of each other.

When everyone is left in bad moods,

Little Roo’s wise mother comes up with an idea that might just help

the threesome make

amends.

++++++++++++++++++

Little Roo was chasing leaves one windy day to play with him.

“Let’s make a big pile of leaves,” said Roo.

“A mountain of leaves,” said Country Mouse.

“The biggest ever seen!” quacked Duck.

They began to collect up all the leaves they could find but making

a leaf mountain is hard work,

So after a while they stopped for a rest.

While they were resting, Little Roo said to friend Quacker Duck,

“I know something you can’t do. You can’t jump over a big, big log.”

Quacker Duck tried as hard as she could,

but little ducks aren’t made to jump over big, big logs.

Country Mouse thought it was so funny when Quacker Duck fell over the fallen-down tree.

“ Don’t you laugh at me!” said Quacker Duck to Country Mouse.

“I know something you can’t do. You can’t float on a puddle.”

“ Yes I can,” said Country Mouse.

So Country Mouse tried to float on the puddle…

but a little mouse isn’t really made for floating.

Little Roo thought it was so funny when Country Mouse

crawled out of the water, soaking wet and dripping.

“Don’t you laugh at me!” said Country Mouse.

“I know something you can’t do. You can’t catch your own tail.”

“Yes I can,” said Roo.

Roo tried as hard as he could to catch his own tail, to catch his own tail,

but his tail would not be caught. It was too far away.

Country Mouse and Quacker Duck laughed and

laughed as Roo ran around in circles.

“Don’t you dare laugh at me!” cried Roo.

“Well, you laughed at me!” said Mouse.

“And you laughed at me!” said Duck.

No one was happy.

No one was happy because each had made fun of someone else

and someone else had fun of them.

Instead of making the biggest mountain of leaves that anyone had ever seen,

they looked as if they might all go home in a bad mood.

Little Roo’s mother came over to see what the fuss was about.

“I’m not surprised the three of you look so grumpy,” she said.

“Nobody likes to be laughed at!”

It was true. No one likes to be laughed at.

“Why don’t you show each other what you can do?” said Roo’s mom.

Roo cried, “ I can jump over a big, big log!”

He hopped up and over the fallen-down tree.

“ That’s really good jumping,” the others said.

“I can float on a puddle,” said Quacker Duck, taking to the water with ease.

“That’s really excellent floating!” the others agreed.

And when Country Mouse caught his own tail, Little Roo and

Quacker Duck thought that his tail-catching was the best they had ever seen.

“There now,” said Roo’s mother, “Can we all be friends again?”

Little Roo, Country Mouse,and Quacker Duck looked at one another.

They were all thinking the same thing…

“Yes we can!”

++++++++++++++++++

ဘာသာျပန္…

နိဒါန္း…

တစ္ခါတုန္းကေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႕ေတြကေတာ့ ကန္ကရူးေလးရယ္၊

ေတာႂကြက္ေလးရယ္၊တစ္ဂတ္ဂတ္ေအာ္တတ္တဲ့ဘဲကေလးရယ္ေပါ့။

သူတို႕ေတြဟာ အၿမဲတမ္းလိုလို အၾကာႀကီး အတူတူကစားၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ မကစားႏိုင္ၾကဘူး။

သူတို႕ဟာတစ္ေကာင္္နဲ႕တစ္ေကာင္ကိုရီစရာလုပ္ၿပီးအလုပ္ရႈတ္ၾကတယ္။

အဲဒီလိုလုပ္ေတာ့ စိတ္ဆိုးၾကတာေပါ့။

ကန္ကရူးေလးရဲ႕အေမကဥာဏ္ရွိသူျဖစ္တယ္။

သူတို႕ေလးေတြရဲ႕အမွားေတြကိုျပင္ေပးလိုက္ေတာ့မွသူတို႕ေတြ ျပန္ၿပီးသင့္ျမတ္သြားၾကတယ္။

++++++++++++++++++++

ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တယ္ေဟ့!

ေလတိုက္တဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ ကန္ကရူးေလးဟာ ရြက္ေႂကြေတြေနာက္ကိုလိုက္ေနေလရဲ႕။

ကန္ကရူးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ေတာႂကြက္ေလးရယ္၊

ဘဲေလးကေတာ့ သူတို႕ေတြအတူတူကစားဖို႕ေစာင့္ေနၾကတယ္။

သူတို႕ေတြဆံုၾကေတာ့ ကန္ကရူးေလးကေျပာတယ္။

“တို႕တစ္ေတြ ရြက္ေႂကြေတြကို အႀကီးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ပံုၾကရေအာင္”

“သစ္ရြက္ေတာင္ႀကီးရမယ္ေနာ္ ”လို႕ေတာႂကြက္ကေျပာတယ္။

ဘဲေလးကလည္း “ငါျမင္ဖူးတဲ့အထဲမွာေတာ့ အႀကီးဆံုးျဖစ္ရမယ္ေဟ့!”လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

သူတို႕ေတြဟာ ေတြ႕သမွ်သစ္ရြက္ေတြကိုစတင္စုေဆာင္းၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရြက္ေႂကြေတာင္တစ္ခုကိုလုပ္ရတာ ခက္လွပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူတို႕ေတြ ရပ္ၿပီးအနားယူၾကတယ္။

အဲဒီလုိနားေနခ်ိန္မွာ ကန္ဂရူးဟာ ဘဲေလးကိုေျပာလိုက္တယ္။

“မင္းမလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကို ငါသိတယ္။ မင္းသစ္တံုးအႀကီးႀကီးအေပၚကို မင္းမေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။”

ဘဲေလးက “ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္”လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

ဘဲေလးဟာ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၿပီးခုန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘဲေလးဟာ သစ္တုံးႀကီးမေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဘဲေလးဟာ သစ္တံုးေပၚမွာ လဲက်သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာႂကြက္ကေလးက

ေတြး ေတြးၿပီး အရမ္းရီမိပါတယ္။

ဒီေတာ့ေတာႂကြက္ကေလးကို ဘဲေလးကေျပာတယ္။

“ငါကိုမရီပါနဲ႕၊မင္းမလုပ္ႏုိင္တာကိုလည္း

ငါသိတယ္၊ေရအိုင္ေလးမွာ မင္းကိုယ္မင္း ကိုယ္မေဖါ့ႏိုင္ပါဘူး”လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

ေတာႂကြက္ေလးက “ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္”လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေတာႂကြက္ေလးကေရအိုင္ေလးမွာကိုယ္ေဖါ့ဖို႕ႀကိဳးစားပါတယ္္။

ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းေတာ့ ေတာႂကြက္ေလးဟာ ေရအိုင္မွာ ကိုယ္မေဖါ့ႏိုင္ပါဘူး။

ႂကြက္စုတ္ကေလးတစ္ေကာင္လို ေရအိုင္ထဲကဝမ္းလွ်ားေမွာက္၊ေလးဖက္ေထာက္ၿပီးတက္လာတယ္။

တစ္ကိုယ္လံုးရႊဲရႊဲစိုတဲ့လို႕။ ေရစက္ေတြတစ္စက္စက္က်လို႕။

ႂကြက္ေလးကုိၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ကန္ဂရူးေလးကေတြးေတြးၿပီးရီပါတယ္။

ေတာႂကြက္ေလးက “မင္းငါ့ကိုမရီပါနဲ႕၊မင္းမလုပ္ႏိုင္တာကိုလည္းငါသိပါတယ္။

မင္းရဲ႕အၿမီးေလးကိုမင္းျပန္ၿပီးမဖမ္းႏိုင္ပါဘူး” လို႕ ကန္ကရူးေလးကိုေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကန္ကရူးေလးက“ ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္”လို႕ေျပာလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ရူးေလးဟာ

သူ႕ရဲ႕အၿမီးကိုသူတတ္ႏိုင္သေလာက္ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးစားၿပီးျပန္ဖမ္းပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႕အၿမီးကို သူျပန္ၿပီးမဖမ္းႏိုင္ပါဘူး။အေဝးႀကီးကိုေရာက္သြားပါတယ္။

တစ္ေနရာထဲမွာ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝလိုျဖစ္ေနတဲ့ရူးေလးကိုေတာႂကြက္ေလးနဲ႕

ဘဲေလးက ၾကည့္ၿပီးရယ္ေမာၾကပါတယ္။

ရူးေလးက “မင္းတို႕ေတြ ငါ့ကိုမရီပါနဲ႕”လို႕ေအာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေတာႂကြက္ေလးက “မင္းလည္းငါ့ကိုရီခဲ့တာပဲ”

ဘဲေလးက “ဟုတ္တယ္၊မင္းတို႕လည္း ငါ့ကိုရီခဲ့ၾကတာပဲ ”လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခိ်န္မွာ ဘယ္သူမွမေပ်ာ္ႏိုင္ၾကဘူး။

အေၾကာင္းကေတာ့

တစ္ေကာင္ကိုတစ္ေကာင္ရီစရာျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။

သူတို႕ျမင္ဖူးသမွ်ထဲမွာ အႀကီးဆံုးရြက္ေႂကြေတာင္ႀကီးတစ္ခုကိုလုပ္ရမယ့္အစား

သူတို႕ကိုၾကည့္ရတာ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ပဲ အိမ္ျပန္ရဖို႕ရွိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကန္ကရူးရဲ႕အေမေရာက္လာၿပီး

သူတို႕ရဲ႕အစဥ္မေျပတဲ့အျဖစ္ကိုလွမ္းျမင္သြားပါတယ္။

“မင္းတို႕သံုးေကာင္ရဲ႕အလြန္ဆိုးတဲ့မ်က္ႏွာထားေတြကိုျမင္ရေပမယ့္ ငါေတာ့ မအံ့ၾသပါဘူး။

ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုယ္ရီတာကိုမႀကိဳက္ၾကဘူးေလ”လို႕

ကန္ကရူးအေမကေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒါဟာ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္သူမွ အရီခံရတာကို မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။

ကန္ကရူးရဲ႕အေမက

“မင္းတို႕ေတြ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္းျပလိုက္ပါလား”လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကန္ကရူးက ေအာ္လိုက္တယ္။ “ငါ သစ္တံုးအႀကီးႀကီးကိုေက်ာ္လႊားႏိုင္တယ္ေဟ့!”

သူဟာ ေျမႀကီးမွာလဲေနတဲ့သစ္တံုးႀကီးေပၚကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ခုန္ျပလိုက္ပါတယ္။

သူ႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က “အရမ္းလွတဲ့ခုန္ခ်က္ပဲ”

ဘဲေလးကလည္း “ငါလည္း ေရေပၚမွာ ကိုယ္ေဖါ့ႏိုင္တယ္” လို႕ေျပာၿပီး၊

သက္သက္သာသာနဲ႕ေရေပၚမွာ ကိုယ္ေဖါ့ျပလိုက္ပါတယ္။

က်န္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က

“ဟုတ္တယ္ေဟ့…အရမ္းလွပတဲ့လုပ္ခ်က္ပဲ”လို႕ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေတာႂကြက္ေလးက သူ႕အၿမီးကိုသူ လွလွပပဖမ္းျပလိုက္ပါတယ္။

က်န္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က သူတို႕ျမင္ဖူးသမွ်မွာေတာ့

အေကာင္းဆံုးလုပ္ခ်က္ပဲလို႕ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။

ကန္ကရူးရဲ႕အေမက

“အခုဆိုရင္ မင္းတို႕သံုးေယာက္စလံုးသူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ျဖစ္သြားၾကၿပီးမဟုတ္လား”

လို႕ေမးလိုက္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္စလံုးဟာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႕ဟာ အတူတူျဖစ္သြားၾကၿပီးလို႕လည္း အားလံုးကေတြးျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္စလံုးဟာ

တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲေအာ္လိုက္ၾကတာက…“ဟုတ္တယ္ေဟ့! ငါတို႕လုပ္ႏိုင္တယ္”

++++++++++++++++++++

ကေလးအရြယ္လူငယ္ေလးေတြအတြက္

လုပ္ႏိုင္တာခ်င္းမတူၾကဘူး။ အရည္အခ်င္းရွိတာခ်င္းမတူၾကဘူး။

မလုပ္ႏိုင္တဲ့အခ်က္ကို လုပ္ခိုင္းရံုနဲ႕ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အေျခအေနျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။

လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာကိုလုပ္ခိုင္းေတာ့ အရည္အေသြးေတြကို ထုတ္ျပခြင့္ရေတာ့ လူငယ္ေလးေတြအတြက္

ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္လည္းပိုျဖစ္ေစေၾကာင္းကို ေဖၚျပလိုက္တဲ့

အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာကိုဖတ္လိုက္တဲ့ကေလးငယ္အတြက္ အဲဒီသင္ခန္းစာကိုရႏိုင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ကေလးေလးေတြဟာ...

ကန္ကရူးနဲ႕ေတာႂကြက္ေလးနဲ႕တစ္ဂတ္ဂတ္ေအာ္တတ္တဲ့ဘဲေလးနဲ႕

လည္းမိတ္ေဆြျဖစ္သြားေစပါတယ္။

သူတို႕ေလးေတြရဲ႕သဘာဝကိုလည္းသိသြားႏိုင္ပါတယ္။

သရုပ္ေဖာ္ပံုကႀကီးႀကီး၊ စာကနည္းနည္းနဲ႕ဆိုေတာ့ ကေလးအတြက္

စာအုပ္ေတြနဲ႕ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ဖို႕ လြယ္ကူေစပါတယ္။

အဲဒီစာအုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚအားရပါးရထိုင္ၿပီးဖတ္ေနတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို

ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးရပါတယ္။

++++++++++++++++++

စာၾကည့္တိုက္တိုင္းမွာ ကေလးစာၾကည့္တိုက္ကိုတြဲထားေပးပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ရဲ႕တည္ေနရာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။

ဒါဟာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့၊ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့လူႀကီးေတြရဲ႕အစီအမံလို႕ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ကေလးကစားကြင္းရွိပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ရဲ႕ေနာက္ဖက္မွာ မူလတန္းေက်ာင္းရွိပါတယ္။

ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးဟာ ကစားကြင္းမွာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ကစားႏိုင္သလို

စာၾကည့္တိုက္မွာလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအသံုးျပဳႏိုင္တယ္။

စာၾကည့္တိုက္ထဲကို ကစားကြင္းကေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဝင္လာတဲ့ကေလးမ်ား၊

ေက်ာင္းကဝင္လာတဲ့ကေလးမ်ားနဲ႕စာၾကည့္တိုက္ဟာ အၿမဲတမ္းစည္ကားေနတာကိုေတြ႕ေတာ့

ကံမေကာင္း၊အေၾကာင္းမလွရွာၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြကို သတိရ၊ လြမ္းေမာမိပါတယ္။