တစ္ခါတုန္းက မတ္ခ္တိန္းဆိုတဲ့စာေရးဆရာဟာ နံနက္တိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္။
ႏွင္းေတာထဲကိုေလွ်ာက္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ျပန္လာတဲ့အခါ
ဖိနပ္ဟာရြံ႕ေတြေပေရေနတတ္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္တပည့္ျဖစ္သူကို အဲဒီဖိနပ္ကိုေျပာင္လက္ေအာင္တိုက္ခိုင္းေလ့ရွိတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ တပည့္က ပ်င္းတာနဲ႕ဖိနပ္ကို တိုက္မထားပါ။
ေနာက္တစ္ေန႕လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေတာ့ ဖိနပ္ကရြံ႕ေတြနဲ႕ေပေရေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ မတ္ခ္တိန္းက
“ မင္းဘာျဖစ္လို႕ ဖိနပ္ကိုတိုက္မထားသလဲ”လို႕ေမးပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕တပည့္က
“ဆရာရယ္၊ အခုဆရာသြားလည္းဖိနပ္ကေပဦးမွာပဲ။
ေပမယ့္အတူတူေတာ့ တိုက္ထားလည္းဘာထူးမွာလဲ”လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့စာေရးဆရာကဘာမွမေျပာေတာ့လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားပါတယ္။
ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ အရင္တုန္းကေတာ့
ဆရာ၊တပည့္ႏွစ္ေယာက္ အတူတူစားေလ့ရွိတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ စာေရးဆရာက တစ္ေယာက္ထဲစားလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ပန္းၿခံထဲမွာ ၿခံရွင္းေနတဲ့တပည့္ကေရာက္လာၿပီး
"ဆရာ ေန႕လည္စာစားတာကို ဘာျဖစ္လို႕က်ေနာ့္ကိုမေခၚသလဲ"
လို႕ေျပာပါတယ္။
မတ္ခ္တိန္း ျပန္ေျပာလိုက္တာက…
“မင္းအခုစားလည္း ညက်ရင္ျပန္ဆာလာမွာပဲ၊
ေနာက္လည္းဆာမယ့္အတူတူ မစားပဲေနလိုက္ေပါ့ကြာ”
လို႕ေျပာလိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment