" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၃..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သတိရတယ္။

တစ္စိမ္းေတြၾကားမွာ စိတ္ညစ္ရတဲ့အခါ

သံလမ္းေဘးနားက အေမအိမ္ေလးကို အရမ္းသတိရမိတယ္အေမ။

အဲဒီအိမ္မွာ က်ေနာ္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့တယ္ေလ။

ဒီမွာက ခုခ်ိ္န္မွာ အလုပ္က ရွားတယ္။

ဒီေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရဘူး။ ရတဲ့အလုပ္ကို မိုးခိုတဲ့သေဘာနဲ႕လုပ္ခဲ့ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ေတြနဲ႕နီးစပ္တဲ့အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ကားသန္႕ရွင္းေရးအလုပ္ကို

လုပ္ဖို႕ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တယ္။

လုပ္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေနပူထဲမွာလုပ္ေနရတယ္။

အစတုန္းကေတာ့ ေရရွည္သြားဖို႕ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားလို႕ေတြးတဲ့အထိျဖစ္ခဲ့တယ္။

အေမ့ေဆးဖိုးအတြက္ဆိုတဲ့စိတ္ကိုေျပာင္းလိုက္တဲ့အခါ

လူပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္မပင္ပန္းေတာ့ဘူး။

လုပ္ေနက် အေလ့အက်င့္ရလာေတာ့လည္း ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိလာတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ပင္ပန္းတယ္လို႕မထင္ေတာ့ဘူး။

အလုပ္ခြင္က သူငယ္ခ်င္းေတြရလာတယ္။

သူတို႕ေျပာတဲ့မက္စီကန္စကားကိုသင္ရင္း၊ေျပာရင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြတိုးလာတယ္။

အလုပ္မွာ ၾကာလာေတာ့ ေပ်ာ္လာတယ္အေမ။

အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ျပႆနာတစ္ခုတက္တယ္။

အဲဒီေန႕က ကားေတြမ်ားလိုက္တာ၊

အစီးသံုးရာေက်ာ္မယ္လို႕ထင္မိတယ္။

လူအင္အားကနည္းၿပီး၊အလုပ္ကမ်ားေနတယ္။

ဒီေတာ့ လုပ္ေနက်ေနရာမဟုတ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ဝင္ကူေပးရတယ္။

အဲဒီ႒ာနက လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ မသိတာေတြရွိေနတယ္။

မသိလို႕မလုပ္လိုက္တဲ့ကိစၥတစ္ခုကို မလုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီးမန္ေနဂ်ာကလာဆူတယ္။

မသိဘူးလို႕ေျပာေတာ့ အားလံုးသိေအာင္လုပ္ထားရမယ္လို႕အတင္းလာေျပာတယ္။

မန္ေနဂ်ာက မသင္ေပးဘူး။လုပ္လို႕မွားရင္လာၿပီးအျပစ္တင္တယ္။

အလုပ္ကမ်ားၿပီးပင္ပန္းေနေတာ့ ေျပေျပလည္လည္ေျပာျပေစခ်င္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူက ေျပေျပလည္လည္မေျပာေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း

ေျပေျပလည္လည္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိတာနဲ႕ ျပန္ၿပီးအေငၚတူးလိုက္တယ္။

" မသိလို႕မလုပ္တာကို လာၿပီးအျပစ္တင္မေနနဲ႕။

ကိုယ့္ကိုထမင္းေကၽြးေနတဲ့အလုပ္ကို သိလ်က္နဲ႕နစ္နာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။

အခုသိၿပီးေနာင္ဒီလိုအမွားမိ်ဳး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး"လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ မန္ေနဂ်ာက ပညာျပပါေတာ့တယ္။

သိသိသာသာ အလုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့ပစ္တယ္။

ဒီမွာက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို အလုပ္ကထုတ္ခ်င္ရင္ လုပ္ေနက်အလုပ္က

တိုက္ရုိက္ထုတ္ပစ္တာမဟုတ္ဘူး။

အလုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့ပစ္တာပဲ။

အခ်ိန္ပိုင္းနဲ႕လုပ္ေနတ့ဲအလုပ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့လိုက္တာနဲ႕

ဝင္ေငြလည္းေလ်ာ့သြားေတာ့တာပဲ။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဓာတ္ဆီဖိုးေတာင္မရေတာ့ဘူးဆိုရင္

ဒီအလုပ္က ဆက္လုပ္ဖို႕ခက္သြားၿပီေလ။

မန္ေနဂ်ာက အဲဒီလိုပညာျပပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ သီးမခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕

က်ေနာ္အလုပ္ကထြက္ပစ္လိုက္တယ္။

မထြက္လည္း မန္ေနဂ်ာက အလုပ္ထုတ္တဲ့အထိဆက္ၿပီး

ပညာျပေနတာကို သိေနတယ္ေလ။

ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ ဒူးေထာက္တဲ့အလုပ္ကိုမလုပ္ႏိုင္ဘူးအေမ။

ဒါနဲ႕ပဲ အလုပ္ကထြက္တယ္လို႕ေျပာရမလား၊

အလုပ္ကျပဳတ္တယ္လို႕ေျပာရမလား။

ဘယ္လို႕ေျပာေျပာ၊ အလုပ္တစ္ခုကေတာ့

ထြက္ခဲ့ရတယ္အေမေရ႕...။

ေတာ္ေသးတာက မိန္းမက အလုပ္ရွိေနတာပါပဲ။

ဒီကိစၥမွာ မိန္းမက က်ေနာ့္ဖက္က ရပ္တည္တယ္။

အိမ္ရွင္ေတြမိသားစုကတစ္ဖက္၊

က်ေနာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကတစ္ဖက္စီေပါ့။

သူတို႕သေဘာထားက ဒူးေထာက္သင့္တယ္လို႕ဆိုပါတယ္။

ဗိုက္ပိန္တာထက္စာရင္ ဒူးပြန္းတာက သက္သာတယ္လို႕ယူဆတယ္တဲ့။

က်ေနာ္အလုပ္ျပဳတ္သြားတဲ့အတြက္ အိမ္ရွင္ေတြနဲ႕ဆက္ဆံေရးပါ

တင္းမာသြားတယ္။

ဘာသေဘာလဲ။

ဝင္ေငြမရွိတာက အျပစ္လို႕ယူဆေနေလသလား။

အေမရိကန္ေရာက္ျမန္မာေတြကို နားလည္လို႕မရတာေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ

ဝင္ေငြမရွိရင္ပဲ ငတ္ေသေတာ့မယ့္အတိုင္းေျပာဆိုေနတာကို

နားမလည္ႏိုင္ဘူးအေမ။

လူတစ္ေယာက္ကို ေငြနဲ႕တန္ဖိုးျဖတ္ေနၾကေလရဲ႕။

ေငြနဲ႕အားလံုးဝယ္ယူလို႕ရတယ္လို႕ေျပာေနေလရဲ႕။

အဲဒါကို က်ေနာ္က မယံုဘူး။

ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕မရတဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

က်န္းမာေရးကို ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕ရတယ္လို႕ေျပာေနပါလား။

ေဆးသာဝယ္လို႕ရတာပါ။

အဲဒါကို ေတာင္သဲသဲကြဲကြဲ နားမလည္ၾကဘူး။

သူတို႕မွာ Medicare ဆိုတဲ့ က်န္းမာေရးေထာက္ပံ့မႈေတြရွိတယ္တဲ့။

သူတို႕ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆံုးေဆးရံုမွာ အခမဲ့ေဆးကုသခြင့္ရတယ္တဲ့။

" အိုတာ၊နာတာ၊ေသတာကိုေတာ့ ေငြကမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

အနာ၊ေရာဂါရတာကိုေငြမကုန္ဘဲေဆးကုသခြင့္ရတာကေကာင္းပါတယ္။

အဓိက က ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ဥာဏ္နဲ႕သတိနဲ႕ေနထိုင္တာက ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္ "

လို႕ေျပာျပေတာ့ သူတို႕ဘယ္လုိေတြးသလဲေတာ့မသိဘူး။

က်ေနာ့္ကို စိတ္ဆိုးတယ္။

သူတို႕အိမ္မွာ လူငါးေယာက္ရွိတယ္။

သံုးေယာက္က အဝလြန္ေတြျဖစ္ၿပီးေရာဂါေတြကိုယ္စီနဲ႕။

က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ကလည္း ေရာဂါေတြတန္းစီေနတယ္။

က်န္းမာသူဆိုလို႕ (၁၅-ႏွစ္)အရြယ္ရွိတဲ့အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။

အဲဒီအထဲက ႏွစ္ေယာက္က အခမဲ့ေဆးကုသခြင့္ရထားတယ္။

က်န္လူေတြက ေဆးဖိုးကုန္က်စရိတ္ေတြေပးေနၾကရတယ္။

အဲဒါကိုပဲ ၿပိဳင္စရာမရွိၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾကတယ္။

အဓိကလုပ္ၿပီးေျပာေနတာက ေငြအေၾကာင္းပါပဲ။

ၾကာေတာ့နားညီးလာတယ္။

မခံခ်င္လို႕ေျပာျပန္ရင္လည္း စကားမ်ားစရာျဖစ္အုန္းမယ္။

ဒါေၾကာင့္ဘာမွမေျပာရေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ကိုသြားၿပီးစာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္နည္းသထက္နည္းလာတယ္။

ကားကိုအိမ္လိုသေဘာထားလိုက္တယ္။

စာၾကည့္တိုက္ပိတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ကားမွာပဲစာဖတ္ေနလိုက္တယ္။

မိန္းမအလုပ္ကျပန္မွ တစ္ခါတည္းျပန္တယ္။

မိန္းမကလည္းနံက္၆-နာရီကစထြက္တယ္။

ညဖက္၇-နာရီေက်ာ္မွျပန္ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႕စေရာက္တုန္းက ည-၉-နာရီမွ ေနဝင္တယ္။

အခုဆိုရင္ ညေန၅-နာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး ေနကဝင္ေနၿပီး။

ရာသီဥတုကလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေအးသထက္ေအးလာတယ္။

ရာသီေတြေျပာင္းေနၿပီ။

ဒီမွာရွိတဲ့သစ္ရြက္ေတြက အစိမ္းကေနအဝါေရာင္ေျပာင္းလာတယ္။

ၿပီးေတာ့ အဝါေရာင္ကေနအခုဆိုရင္အနီေရာင္ေျပာင္းေနၿပီ။

လမ္းေဘးသစ္ပင္ေတြအားလံုးဟာ တၿပိဳင္နက္ထည္းေျပာင္းေနေတာ့

ၾကည့္လို႕ေတာင္ေကာင္းေနေသးတယ္။

သာယာလွပတဲ့ေနရာတစ္ခုကိုေရာက္ေနတာမွန္ပါတယ္။

ဘာဘဲေျပာေျပာ

ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ လြမ္းမိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ အေမနဲ႕ရြာကိုလည္းလြမ္းမိတယ္။

ကဲ…စာဖတ္ၿပီး ေညာင္းမွာကိုစိုးမိပါတယ္။

ဒါပဲေနာ္။

ခ်စ္တဲ့သား

 ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)

ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

၁၂-၄-၂၀၁၁