" သေဘာထား၊ မွတ္ခ်က္..."

တစ္ခါတုန္းက
အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ နီဂရုိးမိသားစုတစ္စုရွိခဲ့ပါတယ္။
အေမျဖစ္တဲ့နီဂရုိးမႀကီးမွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
သားေတြဟာ အေဖမရွိပါဘူး။
(အေမရိကန္မွာ အေဖမရွိဘဲေမြးတဲ့ကေလးေတြအေျမာက္အမ်ားရွိပါတယ္။)
နီဂရုိးမႀကီးတို႕မိသားစုဟာ ဆင္းရဲလြန္းတာေၾကာင့္
နီဂရုိးမႀကီးဟာ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အလုပ္ကို
တစ္ေနကုန္ေအာင္လုပ္ရပါတယ္။
အေမက မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ရေတာ့
သားေတြဟာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အေမမသိေအာင္
ေက်ာင္းေျပးတယ္။
ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးဆိုလည္း လုပ္ျဖစ္တယ္။
အရက္ေသာက္တယ္။
ရန္ျဖစ္တယ္။
မိဘရဲ႕ဆိုဆံုးမမႈမခံရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕သဘာဝအတိုင္း
ဆိုးေပတဲ့လူဆိုးေလးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနၾကတယ္။

အေမ နီဂရုိးမႀကီးက အိမ္တကာလည္ၿပီးအဝတ္ေလွ်ာ္ေတာ့
သတိထားမိတာတစ္ခုရွိတယ္။
သူတို႕မွာေတာ့ ဆင္းရဲလိုက္တာ၊
ဒါေပမယ့္ အဝတ္ေလွ်ာ္ရတဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္
အရမ္းခ်မ္းသာတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာတာလည္းေပါ့။
စဥ္းစားတယ္။
သတိထားၿပီးေလ့လာၾကည့္မိတယ္။
" သူတို႕အိမ္မွာ ရွိတဲ့အရာေတြ အားလံုးလိုလို ငါ့အိမ္လည္းရွိတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုသတိထားမိတာက
ခ်မ္းသာတဲ့အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အဲဒါေတာ့ ငါ့အိမ္မွာ မရွိဘူး။
စာအုပ္ေတြဟာ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းခဲြျခားျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းလား၊
ဟုတ္ႏိုင္တယ္"
လို႕သူမေတြးမိတယ္။
ဒါနဲ႕အိမ္ေရာက္တာနဲ႕သားေတြကို ေခၚလို္က္တယ္။
"သားတို႕၊ ခ်မ္းသာတဲ့အေၾကာင္းေျပာမလို႕၊
အေမ့စကားကိုနားေထာင္မလား"
"သားေတြက နားေထာင္မယ္"
ဆိုေတာ့
"လာလိုက္ခဲ့"
ဆိုၿပီးသားႏွစ္ေယာက္ကိုစာၾကည့္တိုက္ေခၚသြားတယ္။
စာၾကည့္တိုက္ေရာက္ေတာ့သားေတြကို စာၾကည့္တိုက္ဝန္ထမ္းေတြနဲ႕
မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွာတယ္။
"သားတို႕ေန႕တိုင္း စာၾကည့္တိုက္မွာ
အနည္းဆံုးစာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရမယ္။
ဖတ္ၿပီးတဲ့စာအုပ္ပါအေၾကာင္းအရာကိုလည္း
စာတစ္မ်က္ႏွာေလာက္ေရးၿပီး
အေမ့ကိုေပးရမယ္။
ဒါမွ သားတို႕ ဘာစာအုပ္ေတြဖတ္တယ္ဆိုတာကို အေမကသိမယ္"
လို႕မွာတယ္။
ဒါနဲ႕ကေလးေတြဟာ အျပင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းမယ့္အစား
စာၾကည့္တိုက္မွာ အခ်ိန္ေတြကုန္လာခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ဖတ္ၿပီးတဲ့စာအုပ္ေတြလည္း
မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္။
အစပိုင္းမွာေတာ့ ေတြ႕သမွ်စာအုပ္ေတြကို အကုန္ဖတ္တာေပါ့။
ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ဝါသနာနဲ႕နီးစပ္တဲ့စာအုပ္ေတြကို ပိုဖတ္ျဖစ္လာတယ္။
စာအဖတ္မ်ားေတာ့ အတန္းထဲမွာလည္း စာေတာ္သူေတြျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ၾကာလာေတာ့ သားႀကီးဟာ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ျဖစ္လာတယ္။
သားငယ္က ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္လာခဲ့တယ္။
အေမမ်ားေန႕တစ္ေန႕မွာ အေမကို ေတြ႕ဖို႕
သားႏွစ္ေယာက္စလံုး အေမ့အိမ္ကိုျပန္လာၾကတယ္။
အေမ့ကို ဖက္တယ္၊နမ္းတယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာတယ္။
သားႀကီးေရွ႕ေနခ်ဳပ္က
" အေမသာ က်ေနာ္တို႕ကို စာၾကည့္တိုက္နဲ႕မိတ္ဆက္မေပးရင္
အခုေလာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ေတြဟာ အရက္သမားလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးစြဲသူလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ေထာင္က်သူေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ဒါေတြမျဖစ္တာဟာ အေမ့ေၾကာင့္ပါ။
အခုလို ေအာင္ျမင္တဲ့ပညာရွင္ေတြျဖစ္ေအာင္
လုပ္ေပးတဲ့ အေမ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သိခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ေမးပါရေစ။
က်ေနာ္တို႕ကို စာအုပ္ေတြအေျမာက္အမ်ားဖတ္ခိုင္းတယ္။
ဖတ္ၿပီးတဲ့စာအုပ္တိုင္းကို သေဘာထားမွတ္ခ်က္ေတြေရးခုိင္းတယ္။
အဲဒါေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အေမ့ရဲ႕သေဘာထားမွတ္ခ်က္တစ္ခုမွလည္း
က်ေနာ္တို႕မသိခဲ့ရဘူး။
သိခ်င္တာက အေမ့ရဲ႕သေဘာထားမွတ္ခ်က္ကို
က်ေနာ္တို႕ သိခ်င္ပါတယ္"

အေမနီဂရုိးမႀကီးဟာထိုင္ရာက ေလးေလးပင္ပင္ထတယ္။
ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲဝင္သြားတယ္။
ေသတၱာေလးတစ္လံုးကိုယူလာတယ္။
အဲဒီေသတၱာထဲက လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႕ထုပ္ထားတဲ့အထုပ္ေလးႏွစ္ခုကိုဆြဲထုပ္တယ္။
သားေတြေရးေပးခဲ့တဲ့စာရြက္ေတြဟာ ထြက္လာတယ္။

အေမနီဂရုိးမႀကီးျပန္ေျပာလိုက္တာက...
" အေမက သေဘာထားမွတ္ခ်က္မေပးတတ္ပါဘူးသားတို႕ရယ္။
အေမမွ စာမတတ္တာ"တဲ့။

+++++++++++++++++++++++

ဒါဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပါ။
စာဖတ္သူနဲ႕မဖတ္သူဟာ ၾကာလာနဲ႕အမွ်
အေတြးအျမင္ေတြ၊အသိဥာဏ္ေတြ
ကြာခ်င္တိုင္းကြာျခားသြားတတ္ပါတယ္။

"စာဖတ္သူတိုင္း သန္းႂကြယ္သူေဌးမျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္
သန္းႂကြယ္သူေဌးတိုင္းကေတာ့ စာဖတ္ၾကတယ္"
ဆိုတာ ဆိုးရုိးတစ္ခုလိုျဖစ္လာပါၿပီ။

စာအုပ္ေတြေစ်းႀကီးတယ္လို႕မညည္းလိုက္ပါနဲ႕။
စာမဖတ္လိုက္တဲ့အတြက္
ဘဝမွာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေပးလိုက္ရတာေတြအမ်ားႀကီးပါ။
သတိထားမိရင္ သိပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ
ေက်ာင္း၊ကန္၊ဇရပ္ေတြ ေပါမ်ားသေလာက္....
စာၾကည့္တိုက္ေတြ ေပါမ်ားလာခဲ့မယ္ဆိုရင္......