သို႕
ခ်စ္တဲ့အေမ
သားရိုေသစြာစာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား၊
အေမရဲ႕ႏွလံုးေဆးေတြကိုေရာ မွန္မွန္ေသာက္ျဖစ္လား။
အေမလွဴခ်င္တာလွဴဖို႕၊
အေမစားခ်င္တာစားဖို႕၊
အေမရဲ႕က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးဝယ္ဖို႕၊
အျခားအေမလိုအပ္တာ ဝယ္ဖို႕၊
အတြက္ က်ေနာ္ေငြပို႕လိုက္တာေရာက္လား။
တရားဝင္ေငြလဲႏႈန္းေၾကာင့္ ဘဏ္ကေငြမပို႕ႏိုင္ပါ။
(တရားဝင္ေငြလဲႏႈန္း… တစ္ေဒၚလာ= ၆-က်ပ္၊
ေမွာင္ခိုေငြလဲႏႈန္း…တစ္ေဒၚလာ=တစ္ေထာင္က်ပ္နီးပါး၊)
ဟြန္ဒီနဲ႕ပဲပို႕လိုက္တယ္။
ဒီဖက္က ေငြလႊဲခကေတာ့ မေပးရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေငြလဲႏႈန္းမွာေတာ့ သူအျမတ္စားမယ္လို႕က်ေနာ္ထင္တယ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကးမေပးဘဲ အလကားရတာ
မရွိသေလာက္နည္းသြားပါၿပီ။
တန္ရာတန္ေၾကးေပးၿပီး တန္ရာတန္ေၾကးျပန္ရတာကိုပဲ သူတို႕ေတြကို
ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။
ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လိမ္တဲ့သူေတြ ေပါမ်ားလာလို႕ေလ။
အေမရိကန္မွာက ေငြရွာရခက္ခဲတယ္။
အလုပ္ေတြက ရွားသထက္ရွားလာတယ္။
ရလာတဲ့ေငြက်ျပန္ေတာ့ ဒီမွာက တန္ဖိုးရွိတယ္။
အခုထိ ဒီမွာက ျပားေစ့(တစ္-ဆင့္) ကိုသံုးေနရတုန္းပဲရွိေသးတယ္။
ဒီေရာက္ေတာ့မွ အေမရိကန္ေဒၚလာေတြ အားလံုးကိုျမင္ဖူးေတာ့တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုင္သံုးဖူးတယ္။
ဒါကိုက အျမတ္တစ္ခုလို႕မွတ္ယူပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ ေငြရွာရတာ လြယ္တယ္။
ရလာတဲ့ေငြက်ေတာ့ တန္ဖိုးနည္းေနသလိုပဲ။
ဘာမွ အသံုးမခံဘူး။
ဝင္ေငြက သိန္းဘယ္ေလာက္ရတယ္လို႕ေျပာေပမယ့္
လကုန္လို႕စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခါ
ပိုေငြ ထြက္မလာဘူး။ ဘာေတြမွာကုန္ေနသလဲဆိုတာလည္း
ေသေသခ်ာခ်ာ တိတိက်က် မရွိသလိုပဲလို႕ခံစားေနရတာၾကာပါၿပီ။
အေမရိကန္မွာက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္။
ရွာရခက္တယ္။
ရလာတဲ့ေငြက အသံုးခံတယ္။
ေငြနည္းနည္းနဲ႕ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္လို႕ရတယ္။
စားစရိတ္ကေပါပါဘိသနဲ႕။
အဝတ္အထည္လည္းေပါတာပါပဲ။
အဲ…ေနစရိတ္ကေတာ့ႀကီးတယ္။
အိမ္ငွားေနတဲ့လခ နဲ႕ အိမ္ဝယ္ၿပီး ဘဏ္ကိုလစဥ္ သြင္းေနတဲ့လခက
သိပ္မကြာေတာ့
လူအမ်ားစုက အိမ္ကိုအေႂကြးနဲ႕ဝယ္ၿပီး ဘဏ္ကိုေငြသြင္းေနၾကတာ
မ်ားတယ္။
ဝင္ေငြသာ ပံုမွန္ရွိရင္ ဘဏ္ကလည္း ေငြေခ်းတာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ လူတိုင္းနီးပါး အိမ္ပိုင္ေတြျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။
မပိုင္ခင္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေအာင္ရွာၿပီး ဘဏ္ကို သြင္းေပေတာ့။
ဒါလည္း တြန္းအားတစ္မ်ိဳးပဲေပါ့။
တိုင္းရင္းသားအေမရိကန္ေတြက ေငြရွာတယ္။
ရလာတဲ့ေငြကို ဇိမ္ခံတယ္။
VACATION လို႕ေခၚတဲ့အားလပ္ရက္ကိုု ပံုမွန္ယူတယ္။
ခရီးထြက္တယ္။ ဇိမ္ခံေဟာ္တယ္ေတြမွာ တည္းတယ္။
ေနာက္ဆံုးေပၚလို႕ေခၚတဲ့အရာေတြအားလံုးကိုဝယ္တယ္။
လူ႕ဘဝဆိုတာ ဇိမ္ခံဖို႕၊လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနဖို႕လို႕ေတြးၿပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္၊
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့
အထူးသျဖင့္ေတာ့ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က
ေနာက္မွေရာက္လာၾကတဲ့အေမရိကန္ႏို္င္ငံသားအျဖစ္ခံယူသူ
ေတြေပါ့။
သူတို႕ကအလုပ္လုပ္မယ္။
ေငြစုမယ္။
အိမ္ဝယ္မယ္။
ကားေကာင္းေကာင္းဝယ္မယ္။
ပညာေတြေကာင္းေကာင္းသင္မယ္။
အေသးစား ဇိမ္ခံမႈကိုလုပ္ေပမယ့္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားမယ့္
ဇိမ္ခံအလုပ္ေတြ
ဘာမွမလုပ္ပဲ ေငြကို မက္မက္ေမာေမာစုေနတဲ့လူတစ္မ်ိဳးေပါ့။
ေသေတာ့လည္း ဘာမွမပါမွန္း ပါစပ္ကတြင္တြင္ေျပာေပမယ့္
ေငြေတြကိုေတာ့ ယူသြားလို႕ရမယ့္အတိုင္း စုေနေလရဲ႕။
ေငြမက္တဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။
ေရာက္ခါစလူအဖို႕ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို အားက်ရမွန္းကို မသိပါဘူး။
အေမရိကန္ကလည္းေငြကို ဗဟိုျပဳထားတဲ့ႏိုင္ငံဆိုေတာ့
ဘယ္သူ႕မွလည္း အျပစ္ေျပာလို႕မရပါဘူး။
ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ္လုပ္ေနေလရဲ႕။
ကိုယ္မွားရင္ ကိုယ္ခံပဲ။
ကိုယ္မွန္ ကိုယ္စံပဲ။
အရာရာဟာ ကိုယ္နဲ႕ပဲဆိုင္ေနတယ္။
ကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္းကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ရတာပါပဲ။
ကယ္ရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)၊ဘာလင္တန္ၿမဳိ႕မွာေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
ရာသီဥတုကေအးတယ္ဆိုေပမယ့္ အေနၾကာလာေတာ့ေနသားက်လာတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကလည္း ဧည့္ဝတ္ေက်ေတာ့ စိတ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။
အိမ္တိုင္းမွာ ပန္းအလွစိုက္ထားေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးဟာ
ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။
ပန္းေတြနဲ႕ေဝေနတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ။
ရာသီေလးနည္းနည္းေျပာင္းသြားတာနဲ႕
ပန္းအေရာင္ေတြလည္းေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။
ကားစီးသြားတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပန္းအေရာင္က
ခရမ္းေရာင္။
ေနာက္တစ္ခါအျပင္ထြက္ရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပန္းအေရာင္က အျဖဴေရာင္။
ေနာက္တစ္ခါ အဝါေရာင္၊
ေနာက္တစ္ခါ အနီေရာင္၊
ပန္းေတြကလည္း အေရာင္စံုလြန္းလွပါတယ္။
ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္လို႕တင္စားရမလိုျဖစ္ေနတယ္။
ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းရွိတဲ့အလုပ္သာရွိရင္
အဲဒီမွာအိမ္ဝယ္ၿပီးေနဖို႕ေကာင္းတဲ့ေနရာလို႕ေတာင္ေတြးလာမိတယ္။
ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရပါ။ ေတာ္ရာမွာေနရစၿမဲဆိုိသလို
နယူးေရာက္ၿမိဳ႕ကို အလည္ခရီးထြက္ၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ
ကယ္လီးဖိုးနီးယား(California)မွာရွိတဲ့
မိန္းမရဲ႕အမ်ိဳးေတြဆီကို
ေလယာဥ္နဲ႕ထြက္လာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီမွာ ထူူးျခားတဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့
မွတ္မွတ္ရရ ဧၿပီလ ၂၉-ရက္ (April 29,2011)ေန႕ေသာၾကာေန႕မွာ
ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ရွိတယ္။
ညေန5း30PMမွာျဖစ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ရဲ႕ဆူရွီးလုပ္ငန္းကိုလည္းသြားလုပ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာလည္း ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ေန႕ဆြမ္းကပ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက်ေနာ္ကိုလည္း ေလယာဥ္ကြင္းကို
လိုက္ပို႕ဖို႕စီစဥ္ျပန္တယ္။
တစ္ေန႕ထဲ အလုပ္ကမ်ားစြာျဖစ္သြားတယ္။
အိမ္နဲ႕ေလဆိပ္က တစ္နာရီနီးပါး ကားေမာင္းရတယ္။
အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွ ထြက္ေတာ့ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့
ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။
ပ်က္ကြက္တာက ကိုယ့္ဖက္ကျဖစ္ေပမယ့္
ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကိုေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ေစာေစာမွာ
ေငြထပ္ေပးစရာမလိုပဲ အစားထိုးေပးပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕အဖို႕ေတာ့ ကသိကေအာင့္ျဖစ္သြားေပမယ့္
ေငြထပ္မကုန္တဲ့အတြက္
ေလယာဥ္ကုမၸဏီကိုေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
ဝင္ေငြမရွိေသးခ်ိန္မွာ အပိုေငြကုန္တဲ့အလုပ္ကို
မလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ။
ေနာက္ေတာ့မွပဲ စာေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။
အခုေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။
အေမတို႕ျမန္မာမွာေန႕ဆိုရင္ ဒီမွာက ညျဖစ္ေနတယ္။
အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ျဖစ္ေနေတာ့
အားလံုးကိုက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသလားမသိပါဘူးေနာ္။
ကြာျခားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ကြာပါတယ္။
အေကာင္းအဆိုးကိုေတာ့ မေဝဖန္ခ်င္ပါဘူး။
အေမရိကန္မွာ ေကာင္းတာေတြအမ်ားႀကီးရွိသလို အဆိုးေတြလည္း
အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေရာ...အေကာင္း၊အဆိုးေတြကေတာ့ ေရာႁပြန္ေနတာပါပဲ
မဟုတ္လား၊
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဘာကိုမွ အထင္ႀကီးေနစရာမလိုသလို
အထင္ေသးစရာလည္း မလိုပါဘူး။
အဓိကအေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္ဖို႕ပါ။
ေက်နပ္ေအာင္လည္း အၿမဲတမ္းႀကိဳးစားအားထုတ္ေနဖို႕လိုတယ္လို႕
အေမေျပာခဲ့တာကိုလည္း
က်ေနာ္မေမ့ပါဘူး။
အၿမဲတမ္းႀကိဳးစားေနတဲ့
ခ်စ္တဲ့သား...
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
ဘာလင္တန္ၿမ္ိဳ႕၊
ေျမာက္ကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္၊
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။
ၾ သဂုတ္လ၊၃၁၊၂၀၁၁
လင္ကြန္းပံုပါတဲ့အတြက္ လမ္းမွာေတြ႕တိုင္း
ေကာက္ၿပီးသိမ္းထားမိတယ္၊
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္စုမိေနၿပီ။
လင္ကြန္းက က်ေနာ့္ရဲ႕စံျပပုဂၢဳိလ္ပါပဲ။)
