တစ္ခါတုန္းက ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားမွာ စီးေဆာတစ္ခုရွိေနပါတယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္က
စီးေဆာတစ္ဖက္မွာ စုထိုင္လိုက္တဲ့အခါမွာ စီးေဆာရဲ႕အျခားတစ္ဖက္က
အထက္ကို ေျမာက္တက္သြားပါတယ္။
ေျမာက္တက္သြားတဲ့စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္နဲ႕ကပ္လ်က္ေနရာမွာ
ငွက္ေပ်ာသီးတစ္ခိုင္ရွိေနပါတယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးကို စားခ်င္ေတာ့
အျခားတစ္ဖက္ကို သံုးေကာင္စလံုး စုၿပံဳၿပီး ေျပးသြားေတာ့
စီးေဆာရဲ႕သေဘာသဘာဝအတိုင္း ေလးတဲ့ဘက္က နိမ့္ဆင္းသြားပါေတာ့တယ္။
ေမ်ာက္သံုးေကာင္စလံုးနဲ႕ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ေဝးသြားပါေတာ့တယ္။
အျခားတစ္ဖက္က နီးသြားျပန္တာမို႕ ေမ်ာက္သံုးေကာင္စလံုးက ငွက္ေပ်ာသီးစားခ်င္ေဇာနဲ႕ ေျပးသြားျပန္ပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ေဝးသြားျပန္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြလည္းကုန္၊
ေမ်ာက္ေတြလည္း ေမာလာပါေတာ့တယ္။
ငွက္ေပ်ာသီးကိုလည္း မစားရပါ။
ေမာေမာနဲ႕ဘာလုပ္ရမွန္းမသိခ်ိန္မွာ
ေမ်ာက္သံုးေကာင္အနက္ တစ္ေကာင္က စဥ္းစားပါတယ္။
စားခ်င္ေဇာနဲ႕လိုက္ေလ ေဝးေလျဖစ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မစားရပါလား၊
မလိုက္ဘဲေနၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူးလို႕ ေတြးမိတယ္။
ဒါနဲ႕ ေမ်ာက္သံုးေကာင္အနက္
က်န္ႏွစ္ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးရွိရာကို ေျပးသြားတဲ့အခါမွာ
က်န္တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က မေျပးေတာ့ဘဲ စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္မွာ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
က်န္ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ စီးေဆာက တစ္ဖက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားခ်ိန္မွာ
က်န္တစ္ဖက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က စီးေဆာရဲ႕တစ္ဖက္ထိပ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီး
ငွက္ေပ်ာသီးကိုလက္လွမ္းမီသြားၿပီး
ငွက္ေပ်ာသီးကို စားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုပါပဲ အသိဥာဏ္ရွိသူဟာ သူမ်ားထက္ေတာ့ သာစၿမဲပါပဲ။
သူမ်ားေယာင္တိုင္းလိုက္ၿပီးမေယာင္ေနသူအဖို႕ေတာ့
အသိဥာဏ္ရွိသေလာက္ အက်ိဳးခံစားရတတ္ပါတယ္။
ကဲ...လူႀကီးမင္းု့ေရာ
ီဒီေမ်ာက္သံုးေကာင္ပံုျပင္ဆီက
ဘာသင္ခန္းစာရလိုက္ပါသလဲ။
No comments:
Post a Comment