စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ
ပတ္ဝန္က်င္မွာ ျမင္ျမင္သမွ်၊
ၾကားၾကားသမွ် ကို တရားဟုသေဘာထားေသာေၾကာင့္
တရားရခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေဟာတဲ့တရားကား…
“ ဘုန္းႀကီးဟာ လူဝတ္တုန္းက ေတာင္သူလုပ္ကိုင္
စားေသာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ေတာ့
ႏြားေက်ာင္းရတာေပါ့။
ႏြားေတြဟာသူ႕ႏြား၊ကိုယ့္ႏြားမ်ားစြာ
စုရံုးမိေတာ့၊ အဲဒီအထဲမွာ ႏြားသိုးေတြလည္း
ပါလာတာေပါ့၊
ႏြားသိုးေတြက တစ္ေကာင္နဲ႕တစ္ေကာင္၊
တြန္းၾက၊ ေစာင္ၾက၊ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာက်ေတာ့
ေဝွ႕ၾကေတာ့တာေပါ့။
ေဝွ႕ၾကလို႕ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အားသာတဲ့ႏြားက
ႏိုင္ၿပီး အားနည္းတဲ့ ႏြားဟာ ေျပးေလေရာ။
အဲဒီေတာ့ ႏြားႏွစ္ေကာင္ဟာ ဂ်ိဳရင္းမွာ
ေသြးစက္လက္နဲ႕ေခါင္းကေလးတစ္ခါခါနဲ႕ေနၾကတယ္။
“ ဒီေတာ့မွ အင္း…သူတို႕ႏွစ္ေကာင္ဟာ
ေဒါသခ်င္း ၿပိဳင္ၾကတဲ့အေကာင္ေတြပဲ ”
ေဒါသဆိုတဲ့ တရားဟာ အခိုက္အတန္႕ကာလ
ခဏကေလးသာ ျဖစ္တဲ့အာဂႏၱဳကဓာတ္ပဲ။
အစြမ္းေကာင္းတဲ့ဝရမ္းေျပးနဲ႕တူတယ္။
ဘယ္လိုပဲ ေဝွ႕ၾကေပမယ့္
ေဒါသကို ဘယ္ေသာအခါမွ မထိဘူး။
ေဒါသတည္းဟူေသာ ဝရမ္းေျပးကို လက္ခံတဲ့ခႏၶာအိမ္ကသာ
ေခါင္းကေလးတစ္ခါခါနဲ႕က်န္ရစ္ခဲ့ပါကလားလို႕
စဥ္းစားဆင္ျခင္ၿပီး၊
နင္ ဟိုအေကာင္ေတြလို ေဒါသတည္းဆိုတဲ့
ဝရမ္းေျပးကို လက္မခံပါနဲ႕။
လက္ခံခဲ့ပါရင္ ဟိုအေကာင္ေတြလို ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရမယ္
အမွန္လို႕ ဉာဏ္မ်က္စိနဲ႕ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါေလ
တပည့္ေယာဂီတို႕….”
ဆိုၿပီးဆိုဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment