တစ္ခါတုန္းက ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ
အထည္ေရာင္းစားတဲ့ေစ်းသည္မတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
အဲဒီလို ေစ်းေရာင္းေနတဲ့အခိုက္မွာ
ေယာက်ာ္းေစ်းဝယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး လံုခ်ည္တစ္ထည္ ဝယ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေစ်းဝယ္သူက “ဒီ လံုခ်ည္ ဘယ္ေလာက္လဲဗ်”လို႕ေမးေတာ့
ေစ်းသည္မ ကလည္း “ေမာင္ႀကီးရယ္…ေစ်းဆိုရမွာ အားနာလွပါတယ္။
ေမာင္ႀကီးသာၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေစ်းေျပာပါ။
ေရာင္းသာရင္လဲ ေရာင္းပါ့မယ္” လို႕ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေစ်းဝယ္ေယာက်ာ္းကလည္း
“က်ဳပ္ဟာလဲ ေစ်းေပးရမွာ အားနာတယ္။
နည္းေသာ္ရွိ မ်ားေသာ္ရွိ မေကာင္းပါဘူး။
ခင္ဗ်ားပဲၾကည့္ေျပာပါ” လို႕ျပန္ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ ေစ်းသည္မကလည္း
“အို…ေပးသာေပးပါ၊ က်မေစ်းဆိုရတာ အားနာတယ္”လို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။
ေစ်းဝယ္ေယာက်ာ္းကလည္း
“ဟာဗ်ာ…က်ဳပ္ကလည္း အားနာတတ္တာပဲ၊
အားနာတတ္တာမွ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့၊
က်ဳပ္ အားနာမိတာ ေငြ သံုးသိန္းကုန္တဲ့အထိ အားနာမိပါတယ္ဗ်ာ” လို႕ေျပာေတာ့
ေစ်းသည္မက အားက်မခံျပန္ေျပာတာက
“ အမယ္ေလး…ေမာင္ႀကီးအားနာတာက ေငြသံုးသိန္းရယ္ပါ၊
က်မျဖစ္ပံုေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး။
က်မ အားနာတာက ေဟာဒီ ကေလးေျခာက္ေယာက္ကိုၾကည့္၊
တစ္ေယာက္မွ အေဖမေပၚဘူး”လို႕ေျပာသတဲ့။
ကဲ…ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊
အားနာလိုက္ပံုက ေျပာရမွာေတာင္ အားနာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အားနာတယ္ဆိုတာ
စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့တယ္လို႕ဘဲေျပာရမလား?
ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္လို႕ဘဲေျပာရမလား?
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အားနာတာေတာ့ မေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
အားနာတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ တကယ္တန္းေတာ့ ကိုယ္ဘဲ နစ္နာတာပါ။
အားနာတဲ့စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပယ္ေဖ်ာက္သင့္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment