တစ္ခါတုန္းက ေရႊဥမင္ေတာရ တရားစခန္း ဖြင့္ေနခ်ိန္မွာ ရိပ္သာအနီးက
အိမ္တစ္အိမ္ဟာ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ရိပ္သာဘက္လွည့္ၿပီးအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားတယ္။ အဲဒီရိပ္သာတာဝန္ခံမ်ားကလည္း အလြန္ေဒါသထြက္ေနၾကပါတယ္။
ညေနဖက္ ဆရာေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရာကို ကပၸိယ ဦးခင္ေမာင္ကအေဖာ္္လိုက္ရတယ္။
ရိပ္သာအျပင္ဘက္ လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္က သီခ်င္းသံ ပိုက်ယ္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးခင္ေမာင္က ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္မိတယ္။
“ဆရာေတာ္ ဒီအိမ္ကလူေတြဟာ မသိတတ္ဘူးဘုရား၊
တရားစခန္းရွိမွန္းသိရက္နဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားတယ္၊
တပည့္ေတာ္ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေခၚၿပီးသြားပိတ္ခိုင္းလိုက္မယ္ဘုရား”
“ဒကာႀကီး
အသံအာရုံကို ပယ္ရမွာလား?၊
ကိေလသာကိုပယ္ရမွာလား?”
အိမ္တစ္အိမ္ဟာ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ရိပ္သာဘက္လွည့္ၿပီးအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားတယ္။ အဲဒီရိပ္သာတာဝန္ခံမ်ားကလည္း အလြန္ေဒါသထြက္ေနၾကပါတယ္။
ညေနဖက္ ဆရာေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရာကို ကပၸိယ ဦးခင္ေမာင္ကအေဖာ္္လိုက္ရတယ္။
ရိပ္သာအျပင္ဘက္ လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္က သီခ်င္းသံ ပိုက်ယ္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးခင္ေမာင္က ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္လိုက္မိတယ္။
“ဆရာေတာ္ ဒီအိမ္ကလူေတြဟာ မသိတတ္ဘူးဘုရား၊
တရားစခန္းရွိမွန္းသိရက္နဲ႕ အသံခ်ဲ႕စက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားတယ္၊
တပည့္ေတာ္ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေခၚၿပီးသြားပိတ္ခိုင္းလိုက္မယ္ဘုရား”
“ဒကာႀကီး
အသံအာရုံကို ပယ္ရမွာလား?၊
ကိေလသာကိုပယ္ရမွာလား?”
No comments:
Post a Comment