ေရွးေရွးတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ သားေသတဲ့ အသုဘတစ္ခုက
ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးကိုပင့္လုိ႕ လိုက္ပါသြားသတဲ့။
သုႆန္မွာ သီလေပး ေရစက္ခ်ၿပီး ဘုန္းႀကီးက တရားေဟာသတဲ့။
တရားကေတာ့ လူ႕ဘဝမွာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲ၊
ဘုရား၊ရဟႏၱာေသာ္မွ လြန္ဆန္လို႕မရေသာ အနိစၥတရားႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို
ေဟာၾကားေတာ္မူတာေပါ့။
ဒီလိုဘုန္းႀကီးက က်က်နန ေဟာေပမယ့္ တရားနာတဲ့ အထဲက
အသုဘရွင္အေဒၚႀကီးကေတာ့ သူ႕မရဲ႕သားေသတဲ့ကိစၥပဲ စိတ္ေရာက္ေနေလေတာ့
တရားသံဟာ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္ေပါ့ေလ။
တရားအဆံုးသတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ဘုန္းႀကီးက“ ဒကာမႀကီး ဘုန္းႀကီးေဟာတဲ့ တရားမ်ားမွတ္မိရဲ႕လား?”လို႕ေမးေတာ့
“သားစိတ္ေၾကာင့္ မမွတ္မိပါဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေဟာပါဦး”လို႕ေတာင္းပန္သတဲ့။
ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးက
“အင္း….ဒကာမႀကီးလဲ ဘုန္းႀကီးေဟာတဲ့တရားလဲမမွတ္မိ၊
ဘုန္းႀကီးကလဲ အလွဴပစၥည္းကနည္းပါး၊
တပည့္ေတြကမ်ားလို႕ ေက်ာင္းကဦးပဥၥင္းေတြ ေဝေလာက္ပါ့မလား
လို႕ ေတြးရင္းေဟာရတာမို႕ ကိုယ္ေဟာတဲ့တရား
ကိုယ္မမွတ္မိလို႕ ထပ္ေဟာလို႕မျဖစ္ပါဘူး”လို႕ ေျပာသတဲ့။
No comments:
Post a Comment