တစ္ခါတုန္းက ဆန္စပါးကို
တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို အေရာက္ပို႕ေဆာင္ေရာင္းခ်ႏိုင္ရင္
အျမတ္အစြန္းႀကီးႀကီးမားမား ရႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ဟာ ရွမ္းမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကို အေဖာ္ျပဳကာ
ရွမ္းရြာဘက္ကို ဆန္ေရာင္းဖို႕အတြက္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေတာတစ္ေတာကို ျဖတ္သန္းေနစဥ္
က်ား၊ဆင္ စတဲ့ ေတာရဲတိရ စၦာန္တ္ို႕ရဲ႕ရန္ကို စိုးရိမ္တာေၾကာင့္
ဆန္အိတ္ထမ္းလာတဲ့ ျမန္မာကေရွ႕၊
ရွမ္းကေနာက္ကသြားေနတုန္း ေရွ႕ကဆန္အိတ္ေပါက္တာကို ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အတြက္
ရွမ္းက“ ဆန္အိတ္ေပါက္တယ္”လို႕လွမ္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ (ဆန္အိတ္ေပါက္တယ္)ဆိုတဲ့စကားက အသံဝဲတဲ့အတြက္
ျမန္မာရဲ႕နားမွာ ”ဆင္အီးေပါက္တယ္” လို႕ၾကားလိုက္တယ္။
ျမန္မာကေတြးတာက “ဆင္အီးေပါက္သံၾကားရင္ေတာ့ ဆင္ကမေဝးေတာ့ဘူးလို႕
ေတြးေတာကာ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ တအားကုန္ေျပးေတာ့တယ္။
ေနာက္ကရွမ္းကလည္း ျမန္မာဟာအေၾကာင္းမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့ မေျပးတန္ရာ၊
ေျပးစရာအေၾကာင္းရွိတဲ့ အတြက္သာ ေျပးတာဘဲျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး
ေနာက္ကလိုက္ေျပးေလေတာ့တယ္။
ရွမ္းကေျပးတဲ့အတြက္ ျမန္မာလည္း အမွန္ပင္ ဆင္နဲ႕နီးေနၿပီလို႕ ယူဆေတြးေတာကာ
ပို၍ပိုကာျမန္ျမန္ေျပးတယ္။
ရွမ္းကလည္း ျမန္မာကိုအမီလိုက္တဲ့အခါ ႏွစ္ေယာက္သားမွာ အားကုန္ေျပးေနေလေတာ့တယ္။
ျမန္မာကေရွ႕ကေျပး၊
ရွမ္းကေနာက္ကအမီလိုက္ေျပး၊
ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလြန္ေမာလာတဲ့အခါ မေျပးႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ နားၾကတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ေျပးရတဲ့အေၾကာင္းကို ေမးၾက၊
ရွင္းၾကေလေတာ့မွ “ဆန္အိတ္ေပါက္တယ္” ဆိုတာကို
“ ဆင္အီးေပါက္တယ္” လို႕နားၾကားလြဲၿပီး ေျပးၾကေၾကာင္းကို သိရေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ေမာမိသမွ် ႏွေျမာတသၾကရေလတယ္။
No comments:
Post a Comment