တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ ငါးခ်ဥ္သည္ မိေအးေရႊဆိုသူရွိတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ရြာတစ္ရြာသို႕ ငါးခ်ဥ္သြားေရာင္းတုန္း အလွဴတစ္ခုနဲ႕ဆံုတယ္။
အလွဴမွာ ထမင္းဝင္ၿပီးစားတယ္။
စားၿပီးေနာက္ခ်က္ခ်င္းထျပန္ဖို႕အားနာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားဝင္ၿပီးနာတယ္။
တရားေဟာတဲ့ဘုန္းႀကီးမွာ အသံကလည္းေကာင္းတယ္။
အဆိုအငို ၿမိဳင္စြာနဲ႕ ေဟာေနတဲ့တရားဝတၱဳေၾကာင္းကလည္း ေကာင္းတယ္။
ၿပီးေတာ့ သိုင္းဝိုင္းခ်ဲ႕ထြင္ကာ ေဟာေနတဲ့အတြက္
ေနေစာင္းတဲ့အခါမွ တရားခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။
အလွဴရွင္က ေရစက္ခ်ၿပီး အမွ်…အမွ်…အမွ် ဟုအမွ်ေဝတယ္။
ၾကားၾကားသမွ် အားလံုးက
သာဓု…သာဓု…သာဓု…ဟု အႏုေမာဒနာျပဳၾကတယ္။
ပရိသတ္ထဲက ထျပန္ဖို႕အခက္ေတြ႕ၿပီး
ငါးခ်ဥ္ေရာင္းဖို႕ စိတ္ေစာေနတဲ့ မိေအးေရႊက…
“ငါးခ်ဥ္ကေလးမ်ား ဝယ္လိုက္ၾကပါဦး”
လို႕ အသံစူးစူးနဲ႕ ထ၍ ေအာ္တယ္။
သာဓု ေခၚသံၾကားထဲက ငါးခ်ဥ္ေရာင္းသံ ေဖါက္ထြက္လာတဲ့အတြက္
ငါးခ်ဥ္သည္ မိေအးေရႊကို အားလံုးက ဝိုင္း၍ ၾကည့္ၾကတယ္။
ဒီေတာ့ မိေအးေရႊက…
“တရားကလဲေကာင္း၊ က်မ ငါးခ်ဥ္ကလည္း ေကာင္းလို႕ေအာ္ေရာင္းရတာပါ”
လို႕ အရွက္ေျပ ေျပာလိုက္ေလသတည္း။
အခ်ိဳ႕လူေတြကသနားဖို႕အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
ကုသိုလ္ရဖို႕အခြင့္အေရး ရေနပါလ်က္ ကုသိုလ္ကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္ရွာဘူး။
ေလာဘေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရင္း
ဘဝရဲ႕အဖိုးတန္အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္သြားရတယ္။
ကုသိုလ္ကအနားမွာ ရွိေနပါေသာ္လည္း
စိတ္က အကုသိုလ္မွာဘဲ တဝဲဝဲလည္ေနရွာတယ္။
တမလြန္ကေဝးလြန္းလို႕ တမလြန္အတြက္ မစဥ္းစားႏိုင္ရင္ေတာင္
ပစၥဳပၸန္ကာလမွာ ကုသိုလ္ရဲ႕ေအးခ်မ္းမႈကို
အကုသိုလ္ရဲ႕ပူေလာင္မႈနဲ႕လဲလွယ္ေနတာကေတာ့
ဉာဏ္နည္းလြန္းရာေရာက္မေနဘူးလား? လို႕……………………ေမးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
No comments:
Post a Comment