ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တစ္ေကာင္ကထြက္ေျပးသြားပါတယ္။
ၿပိဳင္ပြဲအၿပီးမွာ တစ္ေကာင္တည္းဗိုလ္စြဲက်န္ရစ္တဲ့ ၾကက္ဖအနီးကို
ၿခံထဲက ၾကက္မေတြ ဝိုင္းရံလာၿပီး ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုၾကတာေပါ့။
အဲဒီအခါ ၾကက္ဖက ဘဝင္ေတြျမင့္ၿပီးေသြးနထင္ေရာက္သြားတယ္။
ဒါနဲ႕ဘဲ အနီးအနားၾကက္ၿခံမ်ားကပါလွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ စပါးက်ီေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး
ေတာင္ပံတစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ ဟစ္ေႂကြးတြန္က်ဴးလိုက္ပါတယ္။
“ေဟာ ဒီမွာ ၾကည့္ၾကေဟ့!
ဒီၿခံမွာ ငါဗိုလ္ကြ၊
တျခားေကာ ဘယ္ၿခံက ဘယ္ေကာင္လာယွဥ္ခ်င္သလဲ?
အတက္ခၽြန္တယ္ထင္တဲ့အေကာင္ ထြက္ခဲ့၊ ငါ့အေၾကာင္း……သိသြား………..”
ၾကက္ဖခမ်ာ…ဆံုးေအာင္မတြန္လိုက္ရပါ။
သားေကာင္ရွာေနတဲ့သိမ္းငွက္တစ္ေကာင္က သန္မာလွတဲ့လက္သည္းႀကီးမ်ားနဲ႕
ထိုးသုတ္၊ကုတ္ဆြဲကာ အသိုက္ကို ခ်ီသြားၿပီး သတ္ျဖတ္စားေသာက္တာကို
ၾကက္ဖႀကီး ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
“ ငါႏိုင္တယ္၊
ငါေအာင္ျမင္တယ္၊
ငါ ထိပ္ေရာက္တယ္
ဆိုတာဟာ တဒဂၤကိစၥမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာသလဲဆိုေတာ့ ငါ့ကိုႏိုင္သူမေပၚေသးတဲ့ကာလမွ်သာၾကာပါတယ္။
ငါက သူတို႕ေတြကို ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ငါ့ကို ႏိုင္တဲ့သူကရွိႏွင့္ၿပီးသားပါ။
လတ္တေလာ မေပၚေသးလို႕ ငါ ဘဝင္ျမင့္ေနတာပါ။ ငါ ႂကြားေနႏိုင္တာပါ။
သမိုင္းကိုျပန္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
သမိုင္းကို သင္ခန္းစာမယူတတ္ရင္ ငါ့ဇာတ္သိမ္းေကာင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။
အျခားသူေတြက မႏိုင္ဘူးဆိုအုန္းေတာ့ ေသမင္းနဲ႕ရင္ဆိုင္ေတြ႕ရင္…..
ငါ ႏိုင္မတဲ့လား? ”
No comments:
Post a Comment