ဘာမွသည္းမခံတတ္ဘူး။
စကားတစ္ခြန္းကို ႏွစ္ခါေျပာရရင္ကို စိတ္ကတိုေနၿပီ။
စိတ္တိုတဲ့အတြက္ မွားမွန္းလည္းသိတယ္။
မွားမွန္းသိေပမယ့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘူး။
ေဒါသကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ မွားေပါင္းလည္းမ်ားလွပါတယ္။
အဲဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းအနီးမွာ ဖက္ယားပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္။
အဲဒါကို အစြဲျပဳၿပီး အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္က
ရြာသူရြာသားေတြက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို
“ဖက္ယားပင္ဆရာေတာ္” လို႕ေခၚၾကတယ္။
ဒီေခၚသံကို မၾကာခဏၾကားရေတာ့ သူေဒါသထြက္လာတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ တစ္ေန႕ေတာ့
ဖက္ယားပင္ႀကီးကို ခုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
သစ္ပင္ႀကီးခုတ္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္ဟာ ငုတ္တိုေလးက်န္ခဲ့တယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ လူေတြကသူ႕ကို
“သစ္ငုတ္တိုဆရာေတာ္”လို႕ေျပာင္းေခၚၾကတယ္။
ဒါကိုၾကားရျပန္ေတာ့ ေဒါသထြက္လာျပန္တယ္။
ဒါေလာက္ေတာင္ရွိလွတယ္ကြာဆိုၿပီး
သစ္ငုတ္တိုကိုပါ အျမစ္က တူးထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ငုတ္မရွိတဲ့အခါမွာေတာ့ လူေတြက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေခၚၾကျပန္တယ္။
“ငုတ္တူးဆရာေတာ္” လို႕ဆိုၾကျပန္တယ္။
ေဒါသဆိုတာ ဆိုးက်ိဳးကုိသာ ျဖစ္ေစပါတယ္။
ေဒါသျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရုပ္ကိုဆိုးေစတယ္။
ရင္ကိုပူေလာင္ေစတယ္။
အသက္ကို တိုေစတယ္။
ပညာရွင္မ်ားရဲ႕သုေတသနျပဳခ်က္တစ္ခုမွာေတာ့
သာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေသြး(၂) ml (မီလီ လီတာ)ကိုေဖါက္ထုတ္ၿပီး
ႁကြက္ျဖဴေလးရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာထဲကို အပ္နဲ႕ထိုးသြင္းလိုက္ပါတယ္။
ႁကြက္ျဖဴေလး ဘာမွမျဖစ္ပါ။
ထိုလူကို ေဒါသထြက္ေစၿပီးေနာက္ ထိုလူရဲ႕ေသြး(၂)ml (မီလီ လီတာ)ကို ေဖါက္ထုတ္ၿပီး
ႁကြက္ျဖဴေလးကို ထိုးသြင္းလိုက္ေသာအခါ (၅)မီနစ္အတြင္းမွာပင္
ထိုႁကြက္ျဖဴေလးေသဆံုးသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီသုေတသနျပဳခ်က္အရ ေဒါသျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္း လူကို အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစတဲ့
အဆိပ္အေတာက္ အမ်ားအျပားထြက္ေၾကာင္း သက္ေသထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။
ထိုျပင္ ေဒါသဟာ အကုသိုလ္လည္းျဖစ္တယ္။
ေဒါသျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီလူဟာ အကုသိုလ္ကို
ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီးဝယ္ယူေနတာနဲ႕တူပါတယ္။
ဆိုးကိ်ဳးမ်ားလြန္းလွတဲ့ေဒါသကို ႏိုင္တာကေတာ့ ေမတၱာနဲ႕သတိ ပါပဲ။
လူအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားႏိုင္ၾကပါေစ။
သတိတရားနဲ႕ေဒါသကို အႏိုင္ယူႏိုင္ၾကပါေစ။
