"အေမ့ထံသို႕ ေပးစာမ်ား-၄၆..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သား သတိတရစာေရးလိုက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ရင္ၾကတ္ေနတယ္။

ရင္ၾကတ္လာတဲ့အခါ ေျပာျပရမယ့္လူမရွိသလို ခံစားရတယ္။

ကိုယ့္အေပၚနားလည္တတ္တဲ့သူကိုေျပာျပမွ ရင္ၾကတ္သက္သာတာမ်ိဳးေလ။

ဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။

ဆရာဝန္ဆိုတာ လူနာေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ရတဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။

လူနာတစ္ေယာက္လာၿပီးဆိုရင္ အဲဒီလူနာရဲ႕ေရာဂါျဖစ္စဥ္ကိုသိေအာင္

လူနာနဲ႕စကားေျပာရတယ္။

ကိုယ္က နည္းနည္းေျပာၿပီး မ်ားမ်ားနားေထာင္ရပါတယ္။

ကိုယ္ေျပာတယ္ဆိုတာက လူနာကိုေမးရတာပါ။

ေရာဂါျဖစ္စဥ္ကို လူနာက ဆရာဝန္ထက္ ပိုသိတယ္။

လူနာနဲ႕စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ

ေရာဂါျဖစ္စဥ္ကို ပိုသိေလပဲ။

သိလာတဲ့အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္ၿပီးမွ

ဘာေရာဂါျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုတာ ခ်ိန္ဆရတယ္။

လူနာနဲ႕စကားေျပာေနတုန္းလည္း ဆရာဝန္ဆိုတာ

စဥ္းစားေနရတယ္။

ဘာျဖစ္ေနသလဲ။

ဘာျဖစ္ႏိုင္သလဲ။

လူနာေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္ၿပီး

ေနာက္တစ္ဆင့္က စမ္းသပ္စစ္ေဆးရတယ္။

စမ္းသပ္စစ္ေဆးေနတုန္းလည္း စဥ္းစားေနရတယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို မလြတ္သြားေအာင္ ခ်ိန္ဆရတယ္။

ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကိုအမိအရ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ၿပီးဆိုရင္

ေနာက္တစ္ဆင့္က ကုသတဲ့အပိုင္းေရာက္လာတယ္။

ကုသတဲ့အခါမွာလည္း ကိုးလံုးက်ည္နဲ႕ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး

ထိခ်င္တဲ့အလံုးနဲ႕ထိေစဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႕မျဖစ္ရေအာင္

ခ်ိန္ဆရျပန္တယ္။

ကိုးလံုးက်ည္နဲ႕ပစ္တာမ်ိဳးက လူနာအတြက္

ေကာင္းက်ိဳးထက္ ဆိုးက်ိဳး ပိုမ်ားေစတယ္။

ေဆးတိုင္းမွာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးရွိေနေလေတာ့

အဲဒီလိုမ်ိဳးကုသမႈက ေလာေလာဆယ္ ခံစားေနရတဲ့ေဝဒနာ သက္သာသြားႏိုင္တာ

မွန္ေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြက

လူနာကို ထိခိုက္ေစတယ္။

ေငြေၾကးနဲ႕တြက္ရင္လည္း လူနာက ေဆးဖိုးေရာ၊ဆရာဝန္ဝါးခပါ

ေပးရေလေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ပိုမ်ားသြားတတ္တယ္။

ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာဝန္ဆိုတာ လူနာအတြက္ အစစအရာရာ စဥ္းစားခ်ိန္ဆတတ္တဲ့

ဆရာဝန္ကိုေခၚတာပါအေမ။

ေရာဂါလည္း ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ကင္းက်န္းမာမွ၊

ေဆးဖိုးဝါးခလည္း သက္သက္သာသာ ရွိမွ၊

ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးလည္း နည္းႏိုင္သမွ် နည္းမွ။

အဲဒီလိုအေၾကာင္းတရားေတြနဲ႕အတတ္ႏိုင္ဆံုးျပည့္စံုေအာင္

ႀကိဳးစားပါသားရယ္လို႕ အေမဆိုဆံုးမခဲ့သလို

သားႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

လူ႕ဘဝရဲ႕သက္တမ္းနဲ႕တြက္ရင္

သက္တမ္းတစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ကို

အဲဒိီလို စဥ္းစားခ်ိန္ဆမႈေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာပါ။

ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီမွာလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြက ဆန္႕က်င္ဖက္ေတြလို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ဘာမွ စဥ္းစားခ်ိန္ဆစရာမလိုဘူး။

ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္။

ျမန္ျမန္လုပ္။

ေျပးဆိုရင္ ေျပး။

တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ကိုေျပးရမွန္း မသိေျပးရတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္လို လုပ္ေနရင္လည္း အလုပ္က ျပဳတ္ဖို႕သာ ရွိေတာ့တယ္။

အလုပ္မရွိလို႕မျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အျပဳတ္မခံႏိုင္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေအာင္ ေျပးေနရတာေပါ့အေမ။

ငယ္ရြယ္သူေတြကိုေတာ့ ဒီကိုလာဖို႕တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ပညာေရးကို အေလးထားတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ၾကားရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့။

အထက္တန္းပညာအထိကို အခမဲ့ပညာသင္ၾကားတဲ့စံနစ္ရွိေနတယ္။

လူငယ္ဆိုတာ သူအထင္ႀကီးတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ အသားက်ဖို႕ဆိုတာ

ဘာမွ အခက္အခဲမရွိႏိုင္ဘူးေလ။

က်ေနာ္တို႕လို လူလတ္ပိုင္းလည္း မဟုတ္၊

လူႀကီးပိုင္းလည္း မဟုတ္တဲ့ စေကာစကအရြယ္ေတြက

အထင္ႀကီးမႈေတြလည္ နည္းလာၿပီေလ။

က္ုိယ္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ပတ္ဝန္က်င္နဲ႕မတူတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ

အသားက်ဖို႕ဆိုတာ အေတာ့္ကို ခက္ခဲလွပါတယ္။

ဒီမွာက ရုပ္ဝတၳဳေတြ အလွ်ံပယ္ပါပဲ။

မိုးထိေအာင္ လွ်ံေနတာ အေမ။

ဒါေပမယ့္ စိတ္ပို္င္းဆိုင္ရာမွာလည္း အဲဒီလို လွ်ံေနရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕

မၾကာခဏေတြးေနမိပါတယ္။

ေလာကရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးျပည့္စံုတာ မရွိတတ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ဆီးေဆာ (see-saw) မ်ားလိုပဲ

တစ္ဖက္က ျမင့္သြားခ်ိန္မွာ အျခားတစ္ဖက္က

အလုိလို နိမ့္က်သြားတာ သဘာဝပဲေလ။

ဒီမွာက အရာရာဟာ ေငြျဖစ္ေနတယ္။

ေငြက အဓိကျဖစ္ေနေတာ့ ေငြရေအာင္ အလုပ္လုပ္ရတယ္။

ဒီေတာ့  အလုပ္ၿပီးအလုပ္ျဖစ္ေနတယ္။

အလုပ္ကလည္း အတိတ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္နဲ႕

သဘာဝခ်င္းလံုးဝနီးပါးမတူတဲ့အလုပ္။

ဒီေတာ့ စိတ္ပိုပင္ပန္းေနတာေပါ့အေမ။

ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းကလည္း မရွိေတာ့ ရတဲ့အလုပ္ကိုပဲ

အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွိေနရတယ္။

အလြယ္တကူ အသားမက်ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါတယ္။

ငွက္ေတြလို ေတာင္ပံသာ ပါရင္ ျမန္မာျပည္ကို ပ်ံလာမိမလားပဲ။

လူက မပ်ံႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္က ျပန္လာတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။

 

အားလပ္တဲ့ေန႕တစ္ေန႕မွာ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ့ေမာလ္ထဲမွာပဲ

ေလွ်ာက္လည္ရင္းနဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုေရာက္သြားတယ္။

စာအုပ္ဆိုင္က အႀကီးႀကီးပါပဲလား။

အဓိကကေတာ့ စာအုပ္ေရာင္းတာပါ။

ကြန္ပ်ဴတာေတြကို လူတိုင္း သံုးစြဲေနတဲ့ႏိုင္ငံ၊

လုပ္ငန္းခြင္တိုင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ရွိေနတဲ့ႏိုင္ငံမွာ

စာအုပ္ေတြရဲ႕အခန္းဂဏၰဟာ ေမွးမွိန္ေနမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့မိတယ္။

ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။

စာအုပ္ဆိုင္က ႀကီးမားသေလာက္ လူေတြကလည္း စည္းကားေနလိုက္တာ

အံ့ၾသစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။

စာအုပ္ေတြကလည္း အမ်ိဳးကိုစံုလို႕။

ခန္းမႀကီးရဲ႕ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ဖတ္လို႕

ရေအာင္ ဆက္တီေတြ ခ်ထားတယ္။

ကိုယ့္အိမ္ရဲ႕ဧည့္ခန္းမွာ စာထိုင္ဖတ္ရသလိုမ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဂီတသံ သဲ့သဲ့ေလး ဖြင့္ေပးထားတယ္။

ႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ ထိုင္ဖတ္လို႕ရတယ္။

စာအုပ္ဆိုင္ ပိတ္တဲ့အခ်ိန္အထိေပါ့။

အဲဒီဆိုင္မွာ လူႀကီးေတြအတြက္ အမွတ္တရပစၥည္းေတြလည္း

တြဲေရာင္းတယ္။

ကေလးေတြအတြက္ ကစားစရာ အရုပ္ေတြလည္းေရာင္းတယ္။

ကေလးေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။

ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လို႕၊ ရႊင္လို႕။

စာအုပ္ဆိုင္ထဲမွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္လည္း တြဲဖြင့္ထားတယ္။

ေတာ္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးေပါ့အေမ။

က်ေနာ္ အားလပ္တိုင္းသြားရမယ့္ေနရာေလးတစ္ခုတိုးလာတယ္။

ေငြေတြစုေဆာင္းေနရတဲ့အခ်ိန္မို႕ စာအုပ္ေတြေတာ့ မဝယ္ႏို္င္ေသးပါဘူး။

စာအုပ္ေတြေတာ့ အားလပ္တိုင္း ထိုင္ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ေငြမကုန္တဲ့အလုပ္ပဲ အဓိက လုပ္ျဖစ္ေနေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဝယ္ႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္စာအုပ္ေတာ့ျဖင့္

ဝယ္မယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္စာရင္းကိုေတာ့ စိတ္ကူးနဲ႕ျပဳစုထားပါတယ္။

အေမ့အတြက္ ေငြေတြပို႕လိုက္တာ ရၿပီထင္ပါတယ္။

အဲဒီေငြေတြဟာ အေမ လွဴခ်င္တာ လွဴဖို႕၊

စားခ်င္တာ စားဖို႕၊

ဝယ္ခ်င္တာ ဝယ္ဖို႕ပါ။

သံုးခ်င္သလို အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ အေမ့ကို လွဴတာပါ။

အေမ့ကို အေဝးက ကေတာ့လိုက္ပါတယ္။

အေမ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါေနာ္။

အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

လန္ဆင္းၿမိဳ႕(Lansing)

မစ္ခ်ီဂန္ျပည္နယ္(Michigan)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)။

၇-၇-၂၀၁၂