" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၉..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ…

သားသတိတရစာေရးလုိက္ပါတယ္။

အေမတို႕ေနေကာင္းၾကလား။

က်ေနာ္တို႕မိသားစုေနေကာင္းၾကပါတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ႕က်ေနာ္တို႕အေမရိကန္ေရာက္တာေတာင္

တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။

ဘာေတြရလိုက္သလဲလို႕စာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ေတာ့

ငါးၾကင္းဆီနဲ႕ငါးၾကင္းေၾကာ္ၿပီး

အေတြ႕အႀကံဳေတြရလိုက္တယ္လို႕သာေျပာႏိုင္တယ္။

ေငြစုႏိုင္သလားဆိုေတာ့လည္း မစုႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ဒီက အသိအမွတ္ျပဳေလာက္တဲ့ Certificate တစ္ခုခုရသလားဆိုေတာ့လည္း မရခဲ့ဘူး။

စာၾကည့္တိုက္ကရတဲ့ပညာေတြေတာ့ ရလိုက္တယ္။

စာၾကည့္တိုက္ကိုေကာင္းေကာင္းအသံုးျပဳတတ္လာတယ္။

စာဖတ္ျဖစ္တယ္။စာေရးျဖစ္တယ္။

ဘာသာစကားမွာ တိုးတက္လာတယ္။

ဒီေလာက္ပဲေျပာႏိုင္တယ္။ အားရစရာေတာ့မရွိလွပါဘူး။

မိတ္ေဆြေတြေတာ့ တိုးလာတာေပါ့ေလ။

တကယ့္ကိုရင္းႏွီးတဲ့မိသားစုဆိုလို႕ႏွစ္စုရွိတယ္။

တူညီတဲ့အခ်က္က

သူတို႕ႏွစ္စုစလံုးက ဒီကိုေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္္ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ေနၾကၿပီ။

သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလည္းရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၾကတယ္။

ေနာက္တူညီတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့

သားသမီးေတြနဲ႕သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းရွိၾကတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့...

မိသားစုႏွစ္စုလံုး အလွဴအတန္းကို ဝါသနာပါၾကတယ္။

မတူတာက မိသားစုတစ္စုက ဗုဒၶဘာသာ။

ေနာက္တစ္စုက ခရစ္ယာန္ဘာသာ။

ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြကလည္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားလာေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ဘာသာေရးအယူသည္းတာေတြေတာ့မဟုတ္ၾကပါဘူး။

ေနာက္မတူညီတဲ့အခ်က္ကေတာ့

ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက အလွဴအတန္းကို ဝါသနာပါေပမယ့္

အက်ိဳးေမွ်ာ္ၿပီးလွဴတန္းတယ္။

ေနာက္ၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ဘုန္းႀကီး၊

ခ်မ္းသာတဲ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုမွလွဴဒါန္းတတ္တယ္။

ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မိသားစုက

ဆင္းရဲတဲ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊

တကယ္အကူအညီလိုေနတဲ့မိသားစုကိုမွ လွဴဒါန္းတတ္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြက သူ႕တို႕ကိုယ္သူတို႕ ေရႊလို႕ေခၚၾကေလရဲ႕။

ဘယ္လိုက ဘယ္လိုဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘူး။

ေရႊဆိုတာက ရတနာတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ နာမည္ေပးေကာင္းပါတယ္လို႕ဆိုခ်င္ပါတယ္။

နာမည္ေပးေကာင္းသလို စိတ္ဓာတ္ပါေကာင္းရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေလ။

ေရႊဆိုတာက စၿပီးျဖစ္တည္ကထဲက အဝါေရာင္။

မီးျပင္းျပင္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့လည္းအေရာင္မေျပာင္းဘူး။ အဝါေရာင္ပဲ။

ငရဲမီးျပင္းျပင္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့လည္း အေရာင္မေျပာင္းဘူး။ အဝါေရာင္ပဲ။

ဘယ္ေလာက္ထုထု၊ဘယ္ေလာက္ေထာင္းေထာင္း အေရာင္မေျပာင္းဘူး။ အဝါေရာင္ပဲ။

ဘယ္အခိ်န္ေရာက္ေရာက္အဝါေရာင္ပဲ။

ဒီလိုပဲ ေရႊလို႕ကို္ယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေခၚဆိုေနၾကတဲ့ ကိုေရႊျမန္မာ ေတြ

ဘယ္လိုေလာကဓံနဲ႕ေတြ႕ေတြ႕၊

ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္၊

အေရာင္မေျပာင္းပဲေနႏိုင္ၾကရဲ႕လားလို႕ေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အေရာင္ေျပာင္းရင္ ေရႊမဟုတ္ဘူး။

ေနာက္ေရႊဆိုတဲ့ဂုဏ္သတိၱတစ္ခုက ေရႊကိုတစ္မႈန္ခ်င္းစုရတယ္။

ေရႊက်င္တယ္ဆိုတာ ေျမမႈန္ေတြ၊ေက်ာက္ခဲေတြဆိုတဲ့အမိႈက္ေတြအမ်ားႀကီးၾကားက

ေကာင္းတဲ့ေရႊမႈန္ေသးေသးကိုယူ၊

မေကာင္းတဲ့အမိႈက္ေတြအမ်ားႀကီးကိုလႊင့္ပစ္ၿပီးစုေဆာင္းခဲ့ရတာပါ။

ေရႊမႈန္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အမိႈက္နဲ႕မေပါင္းစပ္ပါဘူး။

ေရႊမႈန္ေလးတစ္ခုကေန ေရႊမႈန္ေတြအမ်ားႀကီးရေအာင္စုေဆာင္းရတာပါ။

ေရႊမႈန္ကေလးကေန ေရႊတံုးေရႊခဲျဖစ္တယ္ဆိုတာ

ေရႊမႈန္တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု လြယ္လြယ္ကူကူေပါင္းစုသြားလို႕ျဖစ္တာပါ။

အျခားရတနာေတြက ေရႊေတြလို မေပါင္းစုႏိုင္ၾကပါဘူး။

ၿပီးေတာ့ အေရာင္ေျပာင္းပစ္ဖို႕လည္းလြယ္ကူၾကတယ္။

ကိုေရႊျမန္မာေတြ ေရႊေတြလို

ႏို္င္ငံရပ္ျခားတိုင္းတစ္ပါးမွာ အင္အားတစ္ခုလိုေပါင္းစုႏိုင္ၾကသလားဆိုတာကိုေတာ့

ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ညီညီညြတ္ညြတ္မေပါင္းစုႏိုင္ရင္ ေရႊမဟုတ္ဘူး။

ဒီမွာက ျမန္မာေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရပါတယ္။

သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ကေတာ့ ေရႊ ေတြလို႕ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားေနၾကေလရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ေရႊရဲ႕ဂုဏ္သတိၱေတြ ရွိ၊မရွိကေတာ့ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ပဲ သိပါလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္က ေရာက္ကာစဆိုေတာ့ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးအေမ။

ဒီအေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘာပစၥည္းဝယ္ဝယ္ အခြန္ေပးရတယ္။

ဘာပစၥည္းမဆို ေစ်းႏႈန္းေတြတိတိက်က်ကပ္ထားတယ္။

ႀကိဳက္ရင္ဝယ္၊ မႀကိဳက္ရင္မဝယ္နဲ႕။ေစ်းဆစ္လို႕မရဘူး။

(ေစ်းဆစ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္သူေတြအဖို႕ေတာ့

ဒီမွာေစ်းဝယ္ရတာ ကသိကေအာင့္ျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္)

ေကာင္တာမွာေငြရွင္းရင္ ကပ္ထားတဲ့ေစ်းႏႈန္းထက္ပိုေနေတာ့

ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ေမးမိတာေပါ့။

သတ္မွတ္ထားတဲ့အခြန္ကိုယူတာပါလို႕ျပန္ေျဖတယ္။

ကုန္ပစၥည္းတိုင္းကိုအခြန္ယူတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအျမင္နဲ႕ေျပာရင္ အခြန္ေဆာင္ၿပီးတန္ဖိုးေတာင္မွ

တန္ေနေသးတာပဲ။ ေစ်းႀကီးတယ္လုိ႕မခံစားမိဘူး။

အလုပ္လုပ္လို႕ရတဲ့လခနဲ႕ဘာမဆိုဝယ္ႏိုင္ေနတယ္ေလ။

ဒီမွာက ဘာဘဲဝယ္ဝယ္၊ ဘာဘဲလုပ္လုပ္ စည္းကမ္းတက် တန္းစီတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ၾကားျဖတ္ဝင္တာမရွိဘူး။ စကားမ်ားၾကတာမေတြ႕ရဘူး။

ဒီေနရာမွာေတာ့ သူတို႕ေတြစိတ္ရွည္ၾကတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအက်င့္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ပံုပါပဲ။

သူတို႕စိတ္မရွည္တဲ့ေနရာတစ္ခုကေတာ့ မီးပြိဳင့္မွာ မီးနီခ်ိန္မွာ ကားေတြေစာင့္ေနတုန္း

မီးစိမ္းလို႕ေရွ႕ဆံုးကားက ေငးေနလို႕မထြက္ျဖစ္ရင္ ေနာက္ကကားေတြ

ဟြမ္းေတြတပြမ္းပြမ္းတီးေတာ့တာပဲ။

ဒီမွာက ဟြမ္းတီးရင္ စိတ္မရွည္တဲ့သေဘာ၊ ေဒါသထြက္တဲ့သေဘာ

သက္ေရာက္တယ္။ ကိုယ္လည္းမတီးမိေအာင္ ဂရုစိုက္သလို

သူမ်ားေတြ ကိုယ့္ေၾကာင့္မတီးမိေအာင္လည္း အထူးဂရုစိုက္ရတယ္။

အၿမဲတေစ ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းရသလို သတိထားၿပီးေမာင္းရတယ္။

ကားေမာင္းခ်ိန္က မ်ားေတာ့ သတိနဲ႕ေနတဲ့အက်င့္လည္း မ်ားမ်ားရလာတာေပါ့။

ေကာင္းတဲ့အက်င့္လို႕မွတ္ယူပါတယ္။

ဒီေရာက္ေတာ့ စားေသာက္တဲ့ပံုစံေျပာင္းသြားတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကဆိုရင္ ေစာေစာထ၊နံက္စာကိုေကာင္းေကာင္းစား၊

ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္၊ ေန႕လည္စာကိုလည္းဝဝစား၊

စားတဲ့အစားအစာကလည္း ငယ္ငယ္ကထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့

ျမန္မာထမင္းနဲ႕ဟင္း။

ေန႕လည္ခ်ိန္စားခ်ိန္ကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္

ေန႕လည္၁၂-နာရီကေန ၁-နာရီအတြင္းျဖစ္တာမ်ားတယ္။

ညေနစာကေတာ့အခ်ိန္မမွန္ေတာ့ဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလစားခ်င္မွ စားျဖစ္တယ္။

စားရင္လည္း ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။

အစာေၾကလြယ္တဲ့ Light-foodေတြစားတာမ်ားတယ္။

ညစာကိုနည္းနည္းစားတာဟာ အစာအိ္မ္ကိုအနားေပးရာေရာက္သလို

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေစတယ္။

ဒါကလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေလ့က်င့္ခဲ့တဲ့အေလ့အက်င့္။

မဝဘူး၊မပိန္ဘူး။

ေလ့က်င့္ခန္းပါမွန္မွန္လုပ္ေတာ့ က်န္းမာလိုက္တာေဒါင္ေဒါင္ျမည္။

ဒီေရာက္ေတာ့ အားလံုးေျပာင္းျပန္။

ျမန္မာထမင္းနဲ႕ဟင္းအစား

ေပါင္မုန္႕နဲ႕ေထာပတ္သုတ္ေတြ၊ဟမ္ဘာဂါေတြျဖစ္လာတယ္။

ေရာက္စတုန္းကေတာ့ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။

ငယ္ခ်စ္ဦးနဲ႕ကြဲသလိုပါပဲ။

အေတာ္ၾကာေအာင္ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။

နံနက္၅-နာရီမွာ အလုပ္သြားဖို႕အိပ္ယာကထ၊

ႏြားႏို႕တစ္ခြက္နဲ႕ေပါင္မုန္႕ေထာပတ္သုတ္ကို ကတိုက္ကရိုက္စား။

နံနက္၆-နာရီမွာ အလုပ္ကိုယ္စီသြားၾကၿပီ။

ေန႕လည္စာကေတာ့ အခ်ိန္မမွန္ေတာ့ဘူး။ အစဥ္ေျပသလိုစားရတယ္။

မိန္းမဆိုရင္ ေန႕လည္စာကိုတစ္ရံတစ္ခါ ညေန၄-နာရီေက်ာ္မွစားရတယ္။

အလုပ္ကလည္းေတာက္ေလွ်ာက္မတ္တတ္ရပ္တဲ့အလုပ္။

တစ္ေန႕ကို၁၂-နာရီလုပ္ရတယ္။ ပိုင္ရွင္ကျမန္မာ-အေမရိကန္လူမ်ိဳး။

ျမန္မာ-အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆိုလို႕တစ္ျခားမေတြးပါနဲ႕။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံယူထားၿပီးျဖစ္တဲ့ျမန္မာလူမ်ိဳးကိုေျပာတာပါ။

လူမ်ိဳးကျမန္မာ၊ အေမရိကန္မွာအေနၾကာလာေတာ့ အေမရိကန္စိတ္ဓာတ္ေတြေကာ္ပီကူးထားတာ

ျဖစ္လို႕လည္း ျမန္မာ-အေမရိကန္လူမ်ိဳးလို႕ေျပာႏိုင္္ပါတယ္။

ေကာင္းတာေတြကိုေကာ္ပီကူးရင္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့ေလ။

အခုဟာက အားမနာတတ္တာနဲ႕ေငြကိုဗဟိုျပဳထားတဲ့ေလာဘစိတ္ကိုႀကီးႀကီးမားမား

ေကာ္ပီကူးထားတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ။

က်ေနာ္တို႕နံနက္စာနဲ႕ေန႕လည္စာကိုေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းမစားရေတာ့ဘူး။

ည၈-နာရီေနာက္ပိုင္းမွပဲလင္မယားေတြျပန္ဆံုၾကရတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ ညစာကိုေကာင္းေကာင္းလုပ္စားၾကရတယ္။

တစ္ေန႕လံုးဆာေလာင္ေနေတာ့ ညစာကိုဝဝလင္လင္စားပစ္ၾက။

ေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ေရွာင္လႊဲလို႕မရဘူး။

ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့လူေတြအမ်ားစုဟာ အဝလြန္ေနၾကတာထင္ပါရဲ႕။

ဒီအေလ့အက်င့္ဟာ က်န္းမာေရးကိုလြယ္လြယ္ကူကူထိခိုက္ေစမယ့္အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္။

ဘဲနဲ႕လုပ္မလဲအေမ။

အခ်ိန္နဲ႕ေငြကိုခ်ိန္စက္တိုင္းထြာေနတဲ့ေနရာဆိုေတာ့လည္း မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္

ေရွာင္လႊဲလို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ျမန္မာနဲ႕အေမရိကန္က အေရွ႕နဲ႕အေနာက္၊

ျမန္မာကညဆိုရင္ အေမရိကန္မွာက ေန႕၊

အားလံုးနီးပါးဟာေျပာင္းျပန္။

အားလံုးဟာ အေကာင္းနဲ႕အဆိုးဒြန္တြဲေနပါတယ္။

က်ေနာ္ရင္ၾကတ္ေနလို႕ အေမ့ကိုရင္ဖြင့္တာပါ။

ဒါပါပဲ။

အေမက်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါ။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆး(San Jose)

ကယ္လီဖိုးနီးယား(California)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)

၁-၂၉-၂၀၁၂