" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၂၆..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္၊ဇူလိုင္လက အေမေရးေပးလိုက္တဲ့စာဟာ

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕က်မွ အိမ္ေရာက္လာတယ္။

လူႀကံဳနဲ႕ေပးလိုက္တယ္ဆိုေတာ့ လူႀကံဳကလည္း အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႕ လာမေပးအားဘူး။

က်ေနာ္ကလည္း ခရီးေဝးတာေၾကာင့္ သြားမယူႏိုင္ဘူး။

ဒါနဲ႕ပဲ ငါးလေလာက္ၾကာသြားတယ္။

တကယ္လို႕ အဲဒီစာကို အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕လိုက္ရင္ ငါးစကၠန္႕ေတာင္မၾကာဘူးအေမ။

အေမ့ရဲ႕ဓာတ္ပံုကိုလည္း ရရွိတယ္။

အေမတရားထိုင္ေနတဲ့ပံုက က်က္သေရရွိလိုက္တာ။

အေမပံုက သိပ္မေျပာင္းလဲပါဘူး။

အေမ့ရဲ႕ေမြးေန႕ပြဲကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ

စည္စည္ကားကားက်င္းပျဖစ္တာကို သိရေတာ့ ဝမ္းသာမိပါတယ္။

သာဓုလည္းေခၚပါတယ္အေမ။

ေမြးေန႕ပြဲမွာ အေမ လူေရာ၊စိတ္ေရာ ပင္ပန္းသြားတယ္ထင္တယ္။

ေဆးရံုေတာင္တက္လိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားတာပဲ။

ေနာက္ဆိုရင္ လူႀကံဳနဲ႕စာပို႕တာမလုပ္ပဲ အေမ့ရဲ႕ေျမးတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕

အီးေမးလ္ေရးပို႕လိုက္ပါ။ က်ေနာ္အခ်ိန္မီသိရတာေပါ့။

အေမေနမေကာင္းေတာ့ က်ေနာ့္ကို သတိရသလိုပါပဲ

က်ေနာ္ကလည္းအေမ့ကိုသတိရေနတယ္။

ျမန္မာျပည္ကိုလည္းလြမ္းတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ က်ေနာ္က တန္ဖိုးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ဒီမွာေတာ့ အခုထိ တန္ဖိုးရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထိုင္ခြင့္မရေသးဘူးအေမ။

တန္ဖိုးရွိတဲ့ဆရာဝန္ပညာနဲ႕အသက္ေမြးခြင့္မရဘူး။

သူတို႕ႏိုင္ငံမွာက သတ္မွတ္ထားတဲ့ဥပေဒကရွိေနတယ္။

ဘယ္ႏိုင္ငံက လာလာ၊ ဘာဘြဲ႕ပဲရရ၊

ဒီႏိုင္ငံကိုေရာက္ရင္ သက္ဆိုင္တဲ့ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲကိုျပန္ေျဖရတယ္။

ေအာင္ျမင္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳေအာင္လက္မွတ္ (Certificate )ရမွ

အလုပ္လုပ္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။

အဓိက အခက္အခဲကေတာ့ ေငြေၾကးပါပဲ။

ေငြေၾကးမရွိပဲနဲ႕ ဘယ္ေက်ာင္းမွတက္လို႕မရဘူး။ဘာစာေမးပြဲလည္းေျဖလို႕မရဘူး။

ရရာအလုပ္ကိုလုပ္ၿပီးစာေမးပြဲေျဖမယ္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္ကရွာရခက္လိုက္တာ

မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။

အလုပ္လက္မဲ့ျပႆာနာ အႀကီးထြားဆံုးအခ်ိန္ေရာက္မွ က်ေနာ္ကလည္း ဒီေရာက္လာမိတယ္။

မုန္႕ေဝခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကရွိမေနဘူး။

ဒုတ္ေဝခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္က ေရွ႕ဆံုးကိုေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ျပန္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ခဏခဏျဖစ္တာေပါ့အေမရယ္။

လက္ခ်ည္းျပန္လာရင္ က်ေနာ့္အတြက္္ဆံုးရႈံးမႈလို႕မွတ္ယူပါတယ္။

ေငြေၾကးေတြအမ်ားႀကီးပါလာရမယ္လို႕က်ေနာ္ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။

ေငြေၾကးဆိုတာ သံုးစြဲလိုက္ရင္ ကုန္သြားမယ့္အရာပဲ။

အဲဒီေငြေၾကးထက္ က်ေနာ္ တန္ဖိုးထားတဲ့အရာက ပညာနဲ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြပဲအေမ။

အဲဒါေတြရလာေတာ့မွ ျပန္လာပါေတာ့မယ္။

က်ေနာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေျပာင္းၿပီးေနၾကတယ္။

အိမ္ခန္းေလးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႕ဆိုရမယ္။

ေျခာက္လအတြင္းမွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္

ႀကိဳးစားႏိုင္တယ္လို႕ေျပာရမယ္။

လြတ္လပ္တဲ့အရသာကေတာ့ ဘာနဲ႕မွမတူပါဘူး။

အရိပ္ေအာက္မွာေနတာ ၾကာလာေတာ့ ေလာင္းရိပ္မိတယ္။

ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ေတြ ဆံုးရံႈးသလိုခံစားရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ရုန္းထြက္ခဲ့တာပါပဲ။

ဒီမွာ တယ္လီဖုန္းကလည္း မရွိရင္ မျဖစ္တဲ့အရာျဖစ္ေနတယ္။

ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သြားသြားဖုန္းရွိရင္ ပိုၿပီးျမန္ဆန္၊အစဥ္ေျပတယ္။

က်ေနာ့္မိန္းမကို သူ႕အလုပ္ရွင္က ဖုန္းအျမန္ဆံုးလုပ္ဖို႕တိုက္တြန္းတယ္။

ဒါေၾကာင့္ဖုန္းလုပ္ရေတာ့တယ္။

ဒီမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ AT&T မွာဖုန္းသြားလုပ္တယ္။

ဖုန္းႏွစ္လံုးရတယ္။လိုင္းႏွစ္လိုင္းရတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရတယ္။

ဒီမွာက ကုမၸဏီေတြကမ်ားေတာ့ ႏွစ္ခ်ဳပ္နဲ႕ထိန္းထားတဲ့သေဘာပါပဲ။

ေပးရတဲ့ေငြက ေဒၚလာ (၁၁၀)ပဲေပးရတယ္။

တစ္ေန႕ထဲနဲ႕ရတယ္။ ဘာေလွ်ာက္လႊာမွတင္စရာမလုိဘူး။

ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္းမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးစရာမလုိဘူး။

ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႕လိုင္းတစ္လိုင္းရဲ႕တန္ဖိုးဟာ (၅၅)ေဒၚလာပဲက်သင့္တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။

ဒီမွာအနိမ့္ဆံုးဝန္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕တစ္နာရီ လုပ္ခက (၈)ေဒၚလာရတယ္။

တစ္ေန႕ (၈)နာရီရတယ္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕တစ္ေန႕လုပ္ခက (၆၄)ေဒၚလာျဖစ္ေနၿပီ။

သေဘာက ဖုန္းတစ္လံုးကို

အနိမ့္ဆံုးအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕တစ္ေန႕ဝင္ေငြနဲ႕ဝယ္လို႕ရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီဖုန္းကလည္း အေကာင္းစားဖုန္းတစ္လံုးျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္က ဆမ္ေဆာင္းဖုန္းကိုႀကိဳက္ေတာ့ အဲဒီဖုန္းကိုေရြးခ်ယ္တယ္။

ဒီမွာက ကုမၸဏီေတြအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ေနတယ္။

ႀကိဳက္ရာဖုန္းကိုေရြးခ်ယ္ႏိုင္သလို ႀကိဳက္ရာလိုင္းကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္။

ဖုန္းလိုင္းေတြကလည္းအရမ္းေကာင္းတယ္။

အိပ္ခန္းထဲကေျပာေျပာ၊

အိမ္သာထဲကေျပာေျပာ၊

ကားထဲကေျပာေျပာ၊

တိုးတိုးပဲေျပာေျပာ၊

ႀကိဳက္သလိုေျပာႏိုင္တယ္။

အသံကၾကည္ေနတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံကအက်င့္ကပါေနေတာ့ တိုးတိုးေျပာရရင္ အားမရပါဘူး။

ဖုန္းလာသံၾကားရရင္ အဲဒီဖုန္းကိုင္ၿပီ အိမ္ေရွ႕ကိုထြက္ရတာအလုပ္တစ္ခု။

အဲဒီအက်င့္ကိုေပ်ာက္ေအာင္အနည္းလုပ္ရဦးမယ္။

ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ဖုန္းတစ္လံုးဝယ္ခဲ့ဖူးတယ္။

(၂၅)သိန္းေက်ာ္ေပးရတယ္။

ဒီေရာက္မွ စဥ္းစားမိတယ္။ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေစ်းကြာျခားေနရသလဲ။

ေစ်းမ်ားမ်ားေပးရေတာ့ လိုင္းေကာင္းသလားဆိုေတာ့လည္း မေကာင္းဘူး။

အိမ္ျပင္ထြက္ေျပာေနရတယ္။ေအာ္ေျပာေနရတယ္။

ဘယ္လက္နဲ႕ကိုင္ထားတဲ့ဖုန္းကို ညာလက္ကဖုန္းနဲ႕ေခၚတာကို

“လူႀကီးမင္းေခၚဆိုတဲ့နံပါတ္ဟာ ဧရိယာျပင္ပေရာက္ေနပါတယ္”လို႕ေျပာလားေျပာရဲ႕။

"ၾကားလား၊ၾကားလား" ေအာ္ေနတာနဲ႕ကိုယ္ေျပာတဲ့ကိုယ္ေရးကို္ယ္တာကိစၥဟာ ေျပာခ်င္တဲ့လူ

ၾကားမၾကားမေသခ်ာေပမယ့္ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြအားလံုးေတာ့ မၾကားခ်င္တစ္ဆံုးပါပဲ။

ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္ဝင္းလြန္ရာက်လိမ့္မယ္အေမ၊

ဒါေၾကာင့္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အေဖ့ရဲ႕ရွားပါးတဲ့ဓာတ္ပံုကိုေပးလိုက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အေမ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ေနာ္။

အေမက်န္းက်န္းမာမာရွိေနဖို႕ က်ေနာ္ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သလိုက္ပါတယ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့သား

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)၊

ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္(California)၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု (USA)၊

၁-၈-၂၀၁၂