“အဘသို႕အလြမ္းေျပ…”

တစ္ခ်ိန္တုန္းက

က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ရန္ကုန္ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီး(လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္)ဟာ

အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အေကာင္းဆံုးေဆးရံုႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခုေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြက ဖက္ရွင္တစ္ခုအေနနဲ႕ျပည္ပကိုထြက္ၿပီး

ေဆးကုေနၾကေသာေၾကာင့္

ရန္ကုန္ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးဟာ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနၿပီ။

က်ေနာ္တို႕ေဆးေက်ာင္း၊ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က/ခ)ကို

ရန္ကုန္ျပည္သူ႕ေဆးရံုႀကီးမွာလက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ေဆးေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကစာအလြန္ဖတ္ရပါတယ္။

လူငယ္မ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္။

တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုကိုလည္ပတ္ခ်င္တယ္။

ဒါေပမယ့္ စာေတြမ်ားလြန္းတဲ့အတြက္မလည္ပတ္ႏိုင္တာကမ်ားပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(ခ)ကိုေရာက္လာေတာ့ပိုဆိုးလာပါတယ္။

စာေတြဖတ္ရလြန္းေသာေၾကာင့္အလုိလုိစိတ္ရႈတ္ေထြးရပါတယ္။

စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ဆရာနဲ႕ေတြ႕ရင္စိတ္ဖိစီးမႈပိုဆိုးပါတယ္။

စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ဆရာေတြထဲတြင္

ေဆးပညာ႒ာနမွဴးကေတာ့အဆိုးဆံုးဟုထင္မိပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕က ေနာက္ကြယ္တြင္ "အဘ" လို႕ေခၚပါတယ္။

"အဘ" ဟာ သံုးဆယ္ၿမိဳ႕သားျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတြကိုေၾကာက္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္

စာေမးပြဲေျဖခါနီးတြင္ဘုရားအႀကိမ္ႀကိမ္ရွိခိုးရပါတယ္။

သေဘာေကာင္းေသာဆရာနဲ႕ေတြ႕ရင္ အစစအရာရာအစဥ္ေျပတတ္ပါတယ္။

စည္းကမ္းႀကီးေသာဆရာနဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေခၽြးျပန္ေနရၿပီ။

တစ္ရံတစ္ခါ စာေမးပြဲအေအာင္၊အရႈံးဟာဆရာေပၚမူတည္ေနတတ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားအေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး ရေအာင္ေမးတတ္ေသာဆရာနဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့

ေအာင္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့။

တစ္ရံတစ္ခါတြင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားကိုသူလိုခ်င္ရာကိုဆြဲေခၚၿပီဆိုရင္

သာမန္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႕ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

ရံႈးဖို႕ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားသြားၿပီ။

က်ေနာ္တုိ႕ေၾကာက္တာက ႏႈတ္ေျဖစာေမးပြဲျဖစ္တယ္။

စည္းကမ္းႀကီးတဲ့အဘနဲ႕က်သူေတြက မေျဖခင္ကတည္းက

မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲ့ေနၿပီ။ေခၽြးျပန္ေနၿပီ။

အဘနဲ႕ႏႈတ္ေျဖက်တဲ့ ေအာင္ႏိုင္ စာေမးပြဲအခန္းထဲကထြက္လာတယ္။

မ်က္ႏွာကေတာ့ ရံႈ႕မဲ့ေနတဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဝိုင္းေမးၾကတယ္။

“ ေဟ့…ဘဲနဲ႕လဲ၊ ေျဖႏိုင္လား”

ေအာင္ႏုိင္က ေခါင္းခါျပၿပီးေျပာလိုက္တာက

“ေတာက္…သံုးဆယ္သားမို႕လို႕ေပါ့ကြာ၊

တစ္ပိႆာ ဆိုရင္ဒီထက္ပိုခက္သြားႏိုင္တယ္”