က်ေနာ္ ဖါးကန္႕ၿမိဳ႕မွာ ေနစဥ္တုန္းက
ေက်ာက္သမားေတြအတြက္ မြန္းတည့္ခ်ိန္လို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။
ေရမေဆးေက်ာက္လို႕ေခၚတဲ့ လမ္းေဘးေက်ာက္တစ္လံုးကို ေကာက္ရလို႕
ေက်ာက္ေအာင္ရင္ေတာင္ သူေ႒းျဖစ္ႏို္င္တဲ့အခ်ိန္ပါ။
က်ေနာ္က ဖါးကန္႕နဲ႕ေျခာက္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေဝးတဲ့ဆိုင္းေတာင္မွာ
ေဆးခန္းဖြင့္ပါတယ္။
ေဆးခန္းက အတြင္းလူနာလည္းလက္ခံကုသပါတယ္။
ဓာတ္ခဲြခန္းလည္းရွိပါတယ္။
ေဆးခန္းအကူ ေျခာက္ေယာက္၊ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕အလုပ္ရႈတ္လွပါတယ္။
လူနာေတြက မိ်ဳးစံုပါတယ္။
အဓိက ကုသရတဲ့လူနာကေတာ့
ငွက္ေရာဂါနဲ႕ၾကက္ေရာဂါေတြပါ။
( ၾကက္ငွက္တုတ္ေကြးမဟုတ္ပါ )
ငွက္ေရာဂါကေတာ့ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကိုေျပာတာပါ။
ၾကက္ေရာဂါကေတာ့ ဖိနပ္စီးတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကာလသားေရာဂါကိုေျပာတာပါ။
ဒီေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးကို ကၽြမ္းက်င္တဲ့ဆရာဝန္ေတြဟာ
ဖါးကန္႕မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႕
မခက္ခဲေတာ့ပါဘူး။
တတိယအလာမ်ားတဲ့ေရာဂါတစ္မ်ိဳးကေတာ့
ဘိန္းျဖတ္တဲ့လူနာေတြပါ။
ဒီေဒသက ေငြအလြန္ေပါတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
ခ်မ္းသာတဲ့သူကိုေလာပန္းလို႕ေခၚပါတယ္။
ဘိန္းမစားတဲ့ေလာပန္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားပါးလွပါတယ္။
ေရာက္လာတဲ့လူေတြဟာ ေက်ာက္စိမ္းကိုပဲအားခဲၿပီး
အဓိကလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ေက်ာက္စိမ္းမဟုတ္ဘဲ
လၻက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ခ်မ္းသာတဲ့လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုေျပာခ်င္ပါတယ္။
သူ႕လၻက္ရည္ဆိုင္က ရြာထိပ္ေခ်ာင္းနေဘးမွာပါ။
စိန္လၻက္ရည္ဆိုင္ပါ။
က်ေနာ္က သူ႕လၻက္ရည္ကိုလည္းႀကိဳက္တယ္။
ပိုၿပီးႀကိဳက္မိတာက ေပါက္စီပါ။
စားဖူးသမွ်မွာေတာ့ထူးထူးျခားျခားအရသာရွိလွပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္လည္းနာမည္ႀကီးပါတယ္။
နံနက္ (၉:၀၀နာရီ)ထိုးလို႕သူ႕ဆိုင္ကိုေရာက္ရင္
ဘယ္ေတာ့မွ ေပါက္စီမရွိေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္ကလည္း ညဖက္အတြင္းလူနာေတြနဲ႕အလုပ္ရႈတ္တာမ်ားတာမို႕
နံက္ေစာေစာမထႏိုင္တာမ်ားတယ္။
ဆိုင္ေရာက္ရင္ (၉:၀၀နာရီ) ထိုးတာမ်ားပါတယ္။
ေပါက္စီကိုမစားရတာမ်ားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုစိန္ကိုေမးၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
အၿမဲလာေနတဲ့လူျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုစိန္နဲ႕ခင္မင္ရင္းႏွီးေနပါတယ္။
" ကိုစိန္...ခင္ဗ်ားေပါက္စီက နာမည္ႀကီးေနတာပဲ။
မ်ားမ်ားလုပ္ေပါ့။
က်ေနာ္က ေပါက္စီစားခ်င္လို႕လာတယ္။
ဘယ္ေတာ့မဆို ေပါက္စီကုန္ေနတာကမ်ားတယ္။"
လို႕ေျပာမိပါတယ္။
ကိုစိန္ျပန္ေျပာတာက...
" ဆရာ၊ အစားအေသာက္လုပ္ငန္းဟာ အားလံုးကုန္ရင္အျမတ္ဟာ
၅၀% အထက္မွာ ေသခ်ာေပါက္က်န္တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်န္ရင္ က်န္သေလာက္ရႈံးတယ္၊
က်န္တဲ့စားေသာက္ကုန္မွာ အရင္းအႏွီးေတြရွိေနတယ္ေလ။
မက်န္ေအာင္ခိ်န္ဆရတာကပညာတစ္ခုလိုပါပဲ။
အခ်ိန္အဆအရမ္းအေရးႀကီးပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက
လူရဲ႕သဘာဝကိုက လိုခ်င္တိုင္းရရင္ မလိုခ်င္တတ္ဘူး။
ကုန္သြားတဲ့ အစားအေသာက္ကုိ ပိုစားေသာက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္တတ္တာသဘာဝပဲေလ။
က်ေနာ့္ဆိုင္က က်န္တဲ့လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႕မတူတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဆရာသတိထားရင္ သိႏိုင္ပါတယ္"
ဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႕ရင္းႏွီးေနတဲ့အတြက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပပါတယ္။
သူ႕စကားက မွတ္သားစရာပါ။
ဆိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ကိုစိန္ဟာ ေကာင္တာမွာသာ အၿမဲထိုင္ေနသူမဟုတ္ပါ။
လူမ်ားလာၿပီဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္စားပြဲထိုးေနရာကိုဆင္းၿပီး
စားပြဲထိုးမ်ားကို ႀကီးၾကပ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဝန္ေဆာင္မႈလည္းအလြန္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။
သူ႕ဆိုင္က နံက္ ၄-နာရီမွာစဖြင့္ပါတယ္။
ညေန၅-နာရီဆိုရင္ အၿမဲတမ္းပိတ္တတ္ပါတယ္။
အျခားဆိုင္မ်ားက ည၁၁-၁၂-နာရီအထိဖြင့္တတ္ပါတယ္။
မိုးတြင္းကာလဆိုရင္ ဆိုင္ကိုသံုးလတိတိပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႕တို႕ရဲ႕ေနရပ္ျဖစ္တဲ့ဟုိပင္ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေနပါတယ္။
ဆိုင္ကိုပိတ္ထားေပမယ့္ အလုပ္သမားမ်ားကို ဆိုင္ေစာင့္ထားခဲ့တယ္။
အလုပ္သမားမ်ားကို လခအျပည့္ေပးထားတယ္။
ဆိုင္ပိတ္ထားခ်ိန္တြင္ သူ႕ေဖာက္သည္မ်ားဟာ အျခားဆိုင္မ်ားကို
သြားၾကေပမယ့္ သူ႕ဆိုင္ျပန္ဖြင့္တာနဲ႕
သူ႕ေဖာက္သည္အားလံုးျပန္ေရာက္လာတတ္တာကို
ဆိုင္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္သိႏိုင္ပါတယ္။
ဆိုင္က လူအၿမဲတမ္းျပည့္ေနပါတယ္။
ဖားကန္႕၊ဆိုင္းေတာင္ပတ္ဝန္က်င္မွာေတာ့
စိန္လၻက္ရည္ဆိုင္ဟာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕စားသံုးသူအမ်ားဆံုးဆိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
မူလက ဆိုင္ခန္းငွားက ေန အခုဆိုရင္ ဆိုင္ပိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။
အိမ္ပိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။
ေက်ာက္ကုန္သည္ေတြ ခ်မ္းသာဖို႕မေသခ်ာခ်ိန္တြင္
ကိုစိန္ကေတာ့ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။
ေဒသအေခၚနဲ႕ေျပာရရင္
ကိုစိန္က လၻက္ရည္ဆိုင္ေရာင္းၿပီး
ေလာပန္းျဖစ္ေနပါၿပီ။
