" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၁၂..."

သို႕

ခ်စ္တဲ့ အေမ

အေမေနေကာင္းလား၊

က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ေနၿပီ။

အေမရိကန္မွာက အလုပ္ရွိမွ ဂုဏ္ရွိစြ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

အလုပ္မရွိရင္ ေငြမရွိဘူး။

ေငြမရွိရင္ စား၊ဝတ္၊ေနေရး အစဥ္မေျပႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေငြရွိတယ္။

အလုပ္လုပ္ရတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ေၾကာင့္ပဲ။

သိတဲ့အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ခ်မ္းသာတယ္။

အိမ္မွာအိမ္ေဖၚေလးေယာက္ေတာင္ ေခၚထားႏိုင္တယ္။

လခေပးထားႏိုင္တယ္။

Shopping Mall တစ္ခုမွာ အခိ်န္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ေမးၾကည့္ေတာ့ Medicare လို႕ေခၚတဲ့ က်န္းမာေရးစရိတ္အတြက္

အလုပ္လုပ္တာလို႕ေျပာတယ္။

အစပိုင္းကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။

Medicare ဆိုတာ ဘာလဲေပါ့။ေနာက္ေတာ့မွ သိလာတယ္။

Medicare ဆိုတာက အစိုးရကေနေထာက္ပံ့တဲ့က်န္းမာေရးစရိတ္ျဖစ္တယ္။

အလုပ္လုပ္တဲ့လူတိုင္းကို ခံစားခြင့္ ေပးထားတယ္။

ေဆးရံုစရိတ္က အရမ္းႀကီးတယ္။

ဘာ Medicare မွမရွိရင္

တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ေဆးရံုတက္ရရင္ေတာ့ ရွိသမွ် ေသာင္းဂဏန္း၊သိန္းဂဏန္း ေဒၚလာေတြ

ကုန္ေလာက္ေအာင္ကို ေစ်းႀကီးေတာ့ လူတိုင္းလန္႕ၾကတယ္။

အဲဒါ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ကုန္တာေနာ္။

အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ေဆးရံုတက္ဖုိ႕ႀကံဳလာရင္

ေဆးရံုေပၚေရာက္တာနဲ႕စစ္ေဆးစမ္းသပ္မႈေတြ အားလံုးလုပ္ေတာ့တာပဲ။

လိုတာေရာ၊မလိုတာေရာ အားလံုးပါပဲ။

လိုတာကေတာ့ေျပာစရာမရွိပါဘူး။

မလိုတာက ေရာဂါကို မေတြ႕မခ်င္းရွာေနေတာ့တာပဲ။

ဆရာဝန္ေတြက ထင္ျမင္ခ်က္နဲ႕မကုသေတာ့ဘူး။

ကၽြမ္းက်င္မႈရွိတာေတာင္မွ ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈေတြ အားလံုးလုပ္ၿပီးမွ

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္ေတာ့ အားလံုးလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။

ဒီလိုလုပ္ရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။

မေသခ်ာပဲနဲ႕ဆရာဝန္ကလုပ္လိုက္လို႕အမွားအယြင္းတစ္စံုတစ္ရာရွိလာခဲ့ရင္

အဲဒီဆရာဝန္တစ္သက္လံုးရွာထားတာေတြ

တရားစြဲခံရလို႕ ကုန္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့။

ဒီေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း သူ႕ရဲ႕အႏၱရာယ္ကင္းရာကင္းေၾကာင္းအတြက္

ေသခ်ာသထက္ေသခ်ာေအာင္လုပ္ေတာ့တာပဲ။

ဒီေတာ့ လူနာကလည္း ေရာဂါေၾကာင့္မေသ၊

ေငြကုန္မ်ားလြန္းလို႕ ေသမဲ့ကိန္းကို အလုိလိုေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ၾကားကေတာ့ ဒိုင္ စားသြားပါတယ္။

ဒိုင္ကေတာ့ အသက္ အာမခံကုမၸဏီနဲ႕ဘဏ္ေတြပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီလုိ ေဘးဆိုးႀကီးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးကာကြယ္နည္းကေတာ့

အလုပ္လုပ္ၿပီး Medicare ရေအာင္ ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။

အလုပ္လုပ္တဲ့လူတိုင္းအေပၚအစိုးရက အခြန္ေကာက္တယ္။

အဲဒီအခြန္ထဲက Medicareအတြက္လည္းပါေတာ့

လူတိုင္းကိုယ္စီအလုပ္လုပ္ဖို႕ျဖစ္လာၾကတယ္။

အေမရိကန္ရဲ႕လူတိုင္းအေပၚထားတဲ့စံနစ္ကေတာ့

ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့လူလည္းအလုပ္လုပ္တယ္။

ခ်မ္းသာတဲ့လူလည္းအလုပ္လုပ္တယ္။

အရြယ္ေရာက္တဲ့လူတိုင္း အလုပ္လုပ္တယ္။

အရြယ္လြန္ေနတဲ့လူေတြေတာင္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုေတြ႕ရတယ္။

အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ သက္ႀကီးပိုင္းေတြဆိုရင္ အသက္၇၀-ႏွစ္ေက်ာ္ေနတာေတာင္

အလုပ္လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

သူတို႕ေတြကိုေတာ့ အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့အစိုးရကခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။

အခ်ိန္ပုိင္းေတာ့ခြင့္ျပဳထားတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ အလုပ္နဲ႕ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ထားတာမို႕

ခ်မ္းသာတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္လာတာေတာ့ မဆန္းပါဘူး။

ေငြေၾကးအၾကတ္အတည္းႀကံဳေနတာေတာင္

ဆင္ပိန္ေတာ့ ကၽြဲေလာက္ေတာ့ က်န္ေနပါေသးတယ္။

ေအာ္…ဒါနဲ႕က်ေနာ္တို႕ဆန္ဖရန္စစၥကိုေလဆိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ည ၉:၀၀နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

မိန္းမရဲ႕အမ်ိဳးေတြက လာႀကိဳၾကပါတယ္။

ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ ည ၉:၀၀နာရီဆိုရင္

က်ေနာ္တို႕ထြက္လာခဲ့တဲ့ကာရုိးလိုင္းနား(ေျမာက္)မွာေတာ့

ည ၁၂:၀၀နာရီထိုးေနၿပီ။

စံေတာ္ခ်ိန္ ၃:၀၀နာရီေတာင္ကြာတာကိုေတြ႕ရတယ္။

ပတ္ထားတဲ့နာရီေတြကိုလည္း စံေတာ္ခ်ိန္ကို ျပန္ျပင္ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕က အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕အေရွ႕ဖက္ျခမ္းကေန

အေနာက္ဖက္ျခမ္းကို ေရာက္လာတာေပါ့။

အေရွ႕ဖက္ျခမ္းကိုေတာ့ Eastern Time လို႕ေခၚတဲ့အေရွ႕ပိုင္းအခ်ိန္ကိုအသံုးျပဳတယ္။

အခုေရာက္ေနတဲ့ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာေတာ့ Pacific Time ကိုအသံုးျပဳတယ္။

ကြာျခားခ်ိန္ကေတာ့ စံေတာ္ခ်ိန္ ၃:၀၀နာရီျဖစ္ေနတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္း၊ေတာင္ပိုင္း၊အေရွ႕ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း

အားလံုးဟာ စံေတာ္ခ်ိန္တစ္ခုထဲကိုအသံုးျပဳေနေတာ့

ဒီေရာက္ေတာ့ အံၾသမိပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕အခုတည္းခိုမယ့္ ေနရာက ဆန္ဖရန္စစၥကိုနဲ႕ကားေမာင္းရင္

၄၅မိနစ္ေလာက္ေမာင္းရတဲ့ ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose) မွာျဖစ္ေတာ့

ကားထပ္စီးရတယ္။

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးေတြထိန္ထိန္လင္းေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ေအာ္ အေမရိကန္ဟာ လံုးဝကို မေမွာင္တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတြပါလားလို႕ေတြးမိတယ္။

အေမွာင္ကမၻာထဲကလာေတာ့ ေန႕ေန႕ညည လင္းေနတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့

အံၾသရပါတယ္။

လူခ်င္းအတူတူ ဘာေတြမ်ားကြာျခားေနပါလိမ့္ေနာ္။

တစ္ေနကုန္ေအာင္ ေလယာဥ္ကြင္းေတြထိုင္ရတာကတစ္ေၾကာင္း၊

ေလယာဥ္ကိုလည္း အခ်ိန္အၾကာႀကီးစီးရတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္

ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ဧည့္သည္ျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ရွင္က ေနရာခ်ေပးမွ ေနရာက်မွာေလ။

မိန္းမနဲ႕အိမ္ရွင္ရဲ႕မိန္းမတို႕က ညီအစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲေတာ္တယ္။

မေတြ႕ၾကရတာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာလာခဲ့ၿပီမို႕

အလြမ္းေတြသယ္ေနၾကတာနဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္ရပါဘူး။

ဟန္ေဆာင္ေနရတဲ့ဘဝကို မႏွစ္သက္ေပမယ့္

အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္စြာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနရတာပါပဲ။

ဘဲနဲ႕တတ္ႏိုင္မွာလဲ။

ကိုယ္ကေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီေလ။

ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။

ဘာဘဲေျပာေျပာ ေနရာသစ္တစ္ခုကိုေရာက္လာတဲ့အတြက္ေတာ့

ေပ်ာ္မိပါတယ္။

အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြရမယ္ဆိုေတာ့ တန္ပါတယ္ေလလို႕ေတြးမိေသးတယ္။

အဲဒီေန႕ အိပ္ခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးလြန္မွ အိပ္ရပါတယ္။

အိပ္ရၿပီဆိုတာနဲ႕အိပ္လိုက္တာ ဘယ္အခ်ိန္မိုးလင္းသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။

ေျမာက္ကာရိုးလိုင္းနားမွာ ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို စိတ္တြက္တြက္ၾကည့္ေတာ့

ႏွစ္လခြဲနီးပါးၾကာသြားခဲ့တယ္။

ပညာေတြအမ်ားႀကီးရလိုက္တယ္လို႕ေျပာႏိုိင္တယ္။

ကားေမာင္းတတ္လာတယ္။အေမရိကန္ကားလိုင္စင္လည္းရတယ္။

ဆူရွီးပညာလည္းတတ္လာတယ္။

ျမန္မာျပည္တုန္းက လံုးဝမသိတဲ့ပညာကို ဒီေရာက္မွ တတ္လာတယ္။

ကုသိုလ္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ရပါတယ္။

ေငြေၾကးေတာ့ လံုးဝမရဘူး။

ကုသိုလ္၊ပညာ၊ေငြေၾကးေတြနဲ႕ခ်ိန္ၾကည့္တာ

ေျမာက္ကာရိုးလိုင္းနားမွာ ဒီေလာက္ေနတာလံုေလာက္ပါၿပီ။

ေရွ႕ကိုခရီးဆက္ခဲ့တာ မွန္တယ္လို႕ေျပာရမယ္ထင္တယ္အေမ၊

အေမရိကန္မွာက စိန္ေခၚမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးက ႀကိဳဆိုေနေတာ့

ဘာေတြျဖစ္လာဦးမယ္မသိေသးဘူး။

ဘာေတြဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့သားျဖစ္တဲ့က်ေနာ္က

အေမ့လိုပဲ သတိၱေတြနဲ႕ရင္ဆိုင္မွာပါ။

စိတ္ခ်ပါအေမ။

က်ေနာ္ေၾကာင့္ အေမစိတ္မပ်က္ေစရပါဘူး။

အေမေရ…စာလည္းရွည္သြားၿပီ။

အေမလည္းေညာင္းေရာ့မယ္။

ေနာက္ေတာ့မွ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ေရးလိုက္ပါဦးမယ္။

အေမကိုခ်စ္တဲ့

ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဆန္ဟိုေဆးၿမိဳ႕(San Jose)

ကယ္လီဖိုးနီးယား(California)

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု(USA)