" အေမ့ထံသို႕ေပးစာမ်ား-၉..."

သို႕

အေမ

သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလုိက္ပါတယ္။

အေမေနေကာင္းလား

က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါလို႕ထပ္ခါတလဲလဲမွာပါရေစ။

က်န္းမာေရးက လာဒ္ႀကီးတစ္ပါးေလ။

သားတို႕ ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)ကိုေရာက္တာႏွစ္လေက်ာ္ၿပီ။

ပညာေတြေတာ့အမ်ားႀကီးရေပမယ့္ အလုပ္မရေတာ့ ဝင္ေငြက မရဘူးေလ။

ပါလာတဲ့ေငြလည္း လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ သံုးစြဲရင္းနဲ႕

ပရုတ္လံုးျဖစ္လာၿပီ။ လံုးပါးပါးလာၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သတိေပးပါတယ္။

အေမရိကားမွာ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ ေငြေခ်းငွားလို႕မရႏိုင္ဘူးတဲ့။

ဒါလည္းမွန္တာပါပဲ။

ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ လူတိုင္းနီးပါး ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ အလွ်ံပယ္ရွိၾကေပမယ့္

အားလံုးနီးပါးကို အေႂကြးနဲ႕ဝယ္ထားၾကတာေလ။

အေႂကြးေတြနဲ႕ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။

အေႂကြးဆိုတာကလည္း မဆပ္ဘဲေနလို႕မွ မရတာ။

အဲဒီေတာ့ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့လူတိုင္းဟာ

အလုပ္လုပ္၊ ရလာတဲ့ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားကို အေႂကြးဆပ္နဲ႕

လံုးလည္ခ်ာလည္ျဖစ္ေနၾကတာ လူတိုင္းနီးပါးပါပဲ။

ဒီေတာ့ သူတို႕မွာ ေငြပိုမရွိဘူး။

ေငြပိုမရွိေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေငြမေခ်းႏိုင္ဘူး။

အေႂကြးမဆပ္ဘူးဆိုတာနဲ႕ ဘဏ္ေတြကလည္း ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ပါဘူး။

အေႂကြးမဆပ္တဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈကို လာသိမ္းေတာ့တာပဲ။

ဒီေတာ့ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့လူတိုင္းနီးပါးက ရုပ္ဝတၳဳေတြေတာ့ ခ်မ္းသာပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ အားလံုးနီးပါးက အေႂကြးနဲ႕ခ်မ္းသာေနတာ။

လူတိုင္းလိုလို ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေတြ၊ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊

အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ၊ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊

ဖံုးေတြ အို…အားလံုးလိုလို အေႂကြးနဲ႕ဝယ္လို႕ရတယ္။

ေမာလ္တစ္ခုထဲေရာက္ေတာ့ ေခြးေတြကို အေႂကြးနဲ႕ေရာင္းေနတာေတြ႕ရတယ္။

အေႂကြးဆိုေတာ့ ဘဏ္တိုးေပးရတာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ဘဏ္ေတြကလူေတြက ခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။

အေႂကြးပတ္လည္ဝိုင္းရံလ်က္ရွိတဲ့လူကို

အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားလို႕ေတာင္ေျပာမယ္ဆိုရင္ေျပာလို႕ရတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက အကူအညီအေတာ္မ်ားမ်ားကိုေပးပါတယ္။

အလုပ္ကမရွိ၊ ဝင္ေငြကမရွိေတာ့ ေရရွည္ေနဖို႕ခက္လာတယ္ေလ။

ပါလာတဲ့ေငြေတြ ကုန္မွဆိုရင္ ပိုၿပီးဒုကၡေရာက္ဖို႕ရွိတာမို႕

လင္မယားႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ရၿပီ။

ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)က

ဘာလင္တန္ၿမိဳ႕ဟာ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕လိုျဖစ္ေနတယ္။

အလုပ္အကိုင္မေပါမ်ားဘူးေပါ့။

အေမရိကန္မွာ ေတာနဲ႕ၿမိဳ႕ဘာကြာသလဲလို႕ေမးရင္

သိပ္ကြာဟခ်က္မရွိသလိုပါပဲ။

ကားကို တစ္စီးမက အိမ္တိုင္းမွာရွိေနေတာ့

မကြာဘူးလို႕ေျပာရင္ေတာင္ရတယ္။

ေတာမွာက တစ္ထပ္တိုက္ေတြမ်ားတယ္။

ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေတြေပါ့။

လူေနအိမ္က်ဲတယ္။

အိမ္ေစ်းေတြေပါတယ္။

ကားလမ္းေတြက်ယ္တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကို မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။

ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မေတြ႕ရဘူး။

Taxi ေတြရွိတယ္လို႕ေျပာေပမယ့္ ၂-လအတြင္းမွာေတာ့ မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။

တစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာကို အေဝးႀကီးသြားရတယ္။

အဲၿမိဳ႕ကေတာ့ ေတာနဲ႕ေျပာင္းျပန္လို႕ေျပာရမလိုျဖစ္ေနတယ္။

ၿမိဳ႕က လူေနအရမ္းစိပ္လာတယ္။

အထပ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့တိုက္အိမ္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။

တုိက္အိမ္ေစ်းေတြလည္း ျမင့္တယ္။

ကားလမ္းေတြက်ဥ္းလာတယ္။

လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာပိုေတြ႕ရတယ္။

ဘတ္စ္ကားေတြ၊Taxi ေတြ၊

ေျမေအာက္ရထားေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။

ပိုညစ္ပတ္လာသလိုပါပဲ။

နယူးေရာက္ၿမိဳ႕ဆိုရင္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က တရုပ္တန္း၊သံေစ်း၊လသာနဲ႕တူသလိုလုိပါပဲ။

လူေတြရႈတ္သေလာက္ညစ္ပတ္လာတယ္။

အဲ…တိုက္ေတြကိုေမာ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေခါင္းေပါင္းနဲ႕သာဆိုရင္

ေခါင္းေပါင္းျပဳတ္က်ေလာက္ေအာင္ကို ျမင့္လြန္းလွပါတယ္။

အီလံုတကၠသိုလ္ သံုးရက္ပိတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက

နယူးေရာက္ၿမိဳ႕၊ ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕နဲ႕ေဘာ္တီမိုးၿမိဳ႕ေတြကို လိုက္ပို႕ေပးတယ္။

ကားနဲ႕သြားတာပါ။ လမ္းပိတ္ဆို႕မႈမရွိရင္ေတာ့ ဆယ္နာရီေလာက္ေမာင္းရပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္တယ္။

က်ေနာ္က ကားေမာင္းလိုင္စင္ရကာစဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ မေမာင္းရဲေသးပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတို႕လင္မယားရယ္၊

က်ေနာ္တ္ို႕လင္မယားရယ္၊စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ပါပဲ။

ကာရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)၊ ဘာလင္တန္ၿမဳိ႕ ကေန ေဘာ္တီမိုးကို အရင္သြားတယ္။

ေန႕လည္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စထြက္တယ္။

ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႕မႈေတြေၾကာင့္ ညဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွ

ေဘာ္တီမိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေရာက္တယ္။

ဆရာေတာ္က လိုလိုလားလားႀကိဳဆိုပါတယ္။

တာခ်ီလိတ္ကဆရာေတာ္က စာေပးလိုက္တာေၾကာင့္

ဆရာေတာ္နဲ႕ရန္ကုန္မွာကတည္းက ႀကိဳေတြ႕ၿပီး

ႀကိဳသိေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္က ဒီမွာေနရင္ သူ႕တကာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမယ္လို႕ေျပာေပမယ့္

ကယ္လီဖိုးနီးယားကိုသြားဖို႕ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ၿပီးတာမို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အလည္လာေၾကာင္းသာေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေဘာ္တီမိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တစ္ညအိပ္ျဖစ္တယ္။

ေရာက္ေတာ့ ည၊ ျပန္ထြက္ေတာ့ နံနက္ဆိုေတာ့ ေဘာ္တီမိုးကို ေရာက္တယ္ဆိုရံုပါပဲ။

ခရီးပန္းလာေပမယ့္ အနာဂတ္ကို လွမ္းေတြးေနတာနဲ႕ အဲဒီည အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။

နယူးေရာက္ကိုေနာက္မက်ခ်င္တာနဲ႕ ေစာေစာထြက္ခဲ့တယ္။

ဝါရွင္တန္စီးတီးကိုေတာ့ အျပန္က်မွ ဝင္ဖို႕စီစဥ္ထားတယ္။

တကယ္တန္းက်ေတာ့ အျပန္မွာ အခ်ိန္မရွိတာေၾကာင့္ မဝင္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါဘူး။

လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရတယ္ဆိုရံုပါပဲ။

ျဖတ္သန္းသြားလာတယ္ဆိုရံုေလာက္သာ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။

တကယ္တန္းေရာက္ၿပီးလည္ပတ္ခြင့္အရဆံုးၿမိဳ႕ကေတာ့ နယူးေရာက္ၿမိဳ႕ပါပဲ။

ညေနဖက္ကို နယူးေရာက္ကိုေရာက္ေတာ့ တရုပ္တန္းဖက္ကိုလည္ျဖစ္တယ္။

ညေနစာကို တရုပ္တန္းမွာ စားျဖစ္တယ္။ စားလို႕ေကာင္းလွပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တည္းခိုပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဆရာေတာ္က သူငယ္ခ်င္းနဲ႕တစ္ရြာတည္းသားမ်ားျဖစ္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ တာခ်ီလိတ္ဆရာေတာ္နဲ႕လည္း ဆရာတပည့္ျဖစ္တာေၾကာင့္

တည္းခိုရတာအလြန္အစဥ္ေျပလွပါတယ္။

ဆရာေတာ္အတြက္စာနဲ႕ဓာတ္ပံုမ်ားေပးေတာ့

ဆရာေတာ္ကလည္း အေမရိကန္ရဲ႕အေၾကာင္းကို

အေတြ႕အႀကံဳေပၚမူတည္ၿပီးအေသးစိတ္ေျပာျပပါတယ္။

တကယ့္ကို ကိုယ့္အားကိုယ့္ကိုးရတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း၊

ဝင္ေငြရေအာင္ အလုပ္မေရြးလုပ္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊

ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားကိုးလို႕မရႏိုင္ေၾကာင္း၊

ဘုန္းႀကီးေတာင္ ရပ္တည္ဖို႕မလြယ္တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း

စသျဖင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာကို ေဟာေျပာပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ရုပ္တုႀကီးဆီကိုသြားဖို႕စီစဥ္ေပးပါတယ္။

တစ္ေနကုန္ပါတယ္။

နံနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းကထြက္လာၿပီးေျမေအာက္ရထားစီးပါတယ္။

ပထမဆံုးအႀကိမ္ေျမေအာက္ရထားစီးဖူးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ရထားက အလြန္ျမန္လွပါတယ္။

တစ္ဘူတာနဲ႕တစ္ဘူတာ ခဏသာၾကာတယ္။

ေျမေအာက္ထဲဝင္ဖို႕ေတာ့ ေဒၚလာ ၂.၅၀ (2.50$) ေပးရတယ္။

ႀကိဳက္သေလာက္စီးႏိုင္တယ္။

ဘူတာမွ မထြက္မခ်င္းအစုန္အဆန္စီးႏိုင္တယ္။

ေျမေပၚျပန္တက္ၿပီးရင္ေတာ့ ေဒၚလာ ၂.၅၀ ကိစၥၿပီးၿပီ။

ရုပ္တုဆီမသြားရင္ေတာ့အစုန္၊အဆန္စီးဖို႕စိတ္ကူးလိုက္ပါေသးတယ္။

ရုပ္တုဆီသြားစရာရွိတဲ့အတြက္ မစီးျဖစ္ေတာ့ပါ။

ရုပ္တုဆီသြားဖို႕တန္းစီရတာကိုက သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာတယ္။

စစ္ေဆးမႈကိုလည္း အေသအခ်ာလုပ္ပါတယ္။

လံုၿခံဳေရးတင္းၾကပ္တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။

ႏွစ္ထပ္သေဘာၤစီးရတယ္။ ရုပ္တုရွိရာေရလယ္ကိုသြားၿပီးလည္ပတ္တယ္။

မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာမို႕ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။

ညေနေရာက္မွျပန္ျဖစ္တယ္။

ဟိုတုန္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံလာတဲ့အခါ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (Immigration)

အေဆာက္အဦးေဟာင္းဆီကိုလည္းအျပန္မွာလည္ပတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပန္းၿခံတစ္ခုဆီကိုလည္ျဖစ္တယ္။

ၿပီးေတာ့ 9/11အမွတ္တရအေဆာက္အဦးေဟာင္းကိုလည္းဝင္ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။

လူေပါင္းသံုးေထာင္နီးပါးေသဆံုးခဲ့တဲ့အၾကမ္းဖက္မႈအတြက္

တကယ့္ကိုေၾကကြဲစရာအတိတ္ျဖစ္ရပ္ကိုျပန္သတိရဖြယ္အမွတ္တရျဖစ္ေစပါတယ္။

မေကာင္းမႈဟာ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးသာျဖစ္ေပၚလာစၿမဲပါပဲ။

စာလည္းရွည္သြားၿပီ။

ေနာက္မွထပ္ေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။

ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲအေမရယ္။

အေမက်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါေနာ္။

အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့

သား ေအာင္ဝင္းဟိန္း

ဘာလင္တန္ၿမိဳ႕၊

ေျမာက္ကာရိုးလိုင္းနားျပည္နယ္၊

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု။

၈-၂၇-၂၀၁၁