သို႕
အေမ
သားသတိရစြာျဖင့္စာေရးလိုက္ပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလား။
က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါ။
အသက္ရွည္ရွည္ေနရတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လံုးဝဥဳသံုေကာင္းတာ ဘာရွိလဲ။
အသက္ရွည္တာဟာ အိုတဲ့သက္တမ္းၾကာတာပါ။
ၾကာၾကာအိုေတာ့ အိုနာမ်ားမ်ားရတာပါပဲ။
အခုအေမမွာ အိုနာေတြေၾကာင့္ လူပင္ပန္း၊စိတ္ပင္ပန္းေနရတာကို
ေလ်ာ့ပါးေစခ်င္လို႕ တရားသေဘာေျပာျပတာပါ။
ျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာပါလားလို႕သေဘာေပါက္ရင္
စိတ္သက္သာတာေပါ့အေမ။
အေမေျပာေျပာေနတဲ့တရားသေဘာကိုနားလည္ရင္
နိဗၺာန္ကလြဲၿပီး ဘာမွဆုမေတာင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အေမေၾကာင့္ က်ေနာ္တရားနဲ႕နီးစပ္ခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္လို႕မဆံုးပါဘူး။
မလာခ်င္တဲ့အေမရိကားကို ထြက္လာျဖစ္တာလဲ
အေမရဲ႕အဆံုးအမေၾကာင့္ပါပဲ။
“ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ မလုပ္ခင္စဥ္းစားေပါ့။
စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ငုတ္မိသဲတိုင္၊ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ ဆိုသလိုပဲ
ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္တက္ေပေတာ့၊
ေနာက္မဆုတ္နဲ႕။ ေနာက္ဆုတ္တာဟာ အက်င့္ပါတတ္တယ္။
အဲဒီအက်င့္ဟာ အက်င့္ဆိုးျဖစ္တယ္။
အဲဒီအက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွေက်နပ္ႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။”
အေမ့ရဲ႕စကားေတြဟာ က်ေနာ္ဘဝအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေစပါတယ္။
က်ေနာ္မေမ့ပါဘူး။
ကယ္ရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)မွာေတာ့ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနျဖစ္ပါတယ္။
ရာသီဥတုကေတာ့ အေအးကဲတယ္။
က်ေနာ္တို႕စေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာေတာ့ ခိုက္ခိုက္ကိုတုန္ေနတာပဲ။
အေႏြးထည္ေတြယူလာေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကအေႏြးထည္ကပါးတယ္ေလ။
ဒီမွာက ဒီေလာက္နဲ႕မလံုေလာက္ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းကေကာင္းရွာတယ္။
Heater လို႕ေခၚတဲ့အေႏြးေပးတဲ့စက္ကို တပ္ေပးထားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အိမ္ခန္းကိုလည္း အေအးဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေပးထားတယ္။
သူ႕ကို ေက်းဇူးမတင္ဘဲမေနႏိုင္ဘူး။
ဆီးႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ တစ္အိမ္လံုး၊တစ္ၿမိဳ႕လံုးျဖဴေဖြးသြားတာကိုေတာ့
မႀကံဳဖူးတာေတာင္ ဒီေလာက္ခ်မ္းေအးေနရင္…
ဆိုၿပီးေတာ့ ေတြးၾကည့္ေတာ့ လန္႕သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနတဲ့လူေတြေတာင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိရင္
ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ေတာ့ မခံႏိုင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။
ၾကာလာရင္ အားလံုးဟာ ေနသားက်သြားခ်ည္းပါပဲလို႕နားလည္ထားပါတယ္။
Green Card လည္းရၿပီ။
Security Card လည္းရၿပီ။
Driver’s license လည္းရၿပီ ဆိုေတာ့
အေမရိကန္မွာေနဖို႕ လံုေလာက္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြရၿပီလို႕ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ဆင့္ကေတာ့ အလုပ္ပါပဲ။
အေမရိကန္မွာက အလုပ္မရွိလို႕မရပ္တည္ႏိုင္ဘူး။
အလုပ္တစ္ခုခုကိုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္လို႕နားလည္ထားတယ္။
ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကေတာ့
ကိုယ့္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႕ဆိုင္မယ္ထင္တယ္။
ကိုယ္ဘာဝါသနာပါလဲ၊
ကိုယ္က ဘာCertificate ရထားလဲ၊
ကိုယ္ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲဆိုတာကို
ေရြးခ်ယ္ရမွာေလ။
က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဆရာဝန္ Certificateရွိတယ္ဆိုေပမယ့္
ဒီမွာက ဆရာဝန္အတြက္စာေမးပြဲေတြျပန္ေျဖဖို႕လိုတယ္ေလ။
USMLEဆိုတဲ့စာေမးပြဲကိုျပန္ေျဖႏိုင္မွ ဆရာဝန္အလုပ္ကိုျပန္လုပ္လို႕ရမယ္တဲ့။
အဲဒီ Certificate ရဖို႕ကလည္း ေငြအေတာ္မ်ားမ်ားေပးၿပီး သင္တန္းျပန္တက္ရဦးမယ္လို႕သိရတယ္။
ပညာကို ေငြေတြအမ်ားႀကီးနဲ႕ျပန္ဝယ္ရမယ့္သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီ Certificate မရွိရင္ ဘာလုပ္မလဲ၊
အဲဒါက တကယ့္ကို စဥ္းစားရမယ့္ျပႆနာပါပဲ။
ဒီႏိုင္ငံမွာက ေငြက အေရးအႀကီးဆံုးဗဟိုျပဳေနတာမို႕
ေငြနဲ႕အလုပ္ကတြဲေနတယ္။
အလုပ္မရွိရင္ ေငြလည္းမရွိႏိုင္ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းက အဂၤ်င္နီယာပညာသင္ထားတယ္။
တကယ္လုပ္ေနတာက ဆူရွီးအလုပ္၊
ဘာမွမဆိုင္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနတာကိုက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။
အထူးကၽြမ္းက်င္အဆင့္မွာရွိတယ္။
သူ႕အလုပ္ကဝင္ေငြေကာင္းတာမို႕သူ႕ပညာကိုသင္ဖို႕တိုက္တြန္းတယ္။
ဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။
"တိုင္းျပည္ကဆင္းရဲရင္၊
ဒါမွမဟုတ္
တိုင္းျပည္က ေငြေၾကးအၾကတ္အတည္းႀကံဳေနခ်ိန္မွာ
အစားအေသာက္လုပ္ငန္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။
လူေတြက က်န္တာကို ၿခဳိးၿခံႏိုင္ေပမယ့္ အစားအေသာက္ကိုမစားလို႕မရဘူးေလ"
လို႕ဆရာကေျပာဖူးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အလုပ္က အီလံုတကၠသိုလ္ဝန္းအတြင္းမွာ
ဆူရွီးလိတ္ၿပီးေရာင္းတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။
နံက္ေစာေစာ ၅နာရီခြဲမွာ အိပ္ယာကထၿပီး တကၠသိုလ္ဝန္းအတြင္းသြားဖို႕လုပ္ရတယ္။
ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႕။
ဇနီးသည္ ယံုယံုက စိတ္ဝင္တစားနဲ႕သင္တယ္။
တစ္ပတ္၊ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲေကာင္းေကာင္းဆူရွီး(sushi)လိတ္တတ္ေနၿပီ။
က်ေနာ္က SIDE JOB လို႕ေခၚတဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္တယ္။
ခက္တဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ရွည္ရွည္ေတာ့လုပ္ရတယ္။
သင္ေပးတဲ့သူက ဆရာစားမခ်န္ပဲသင္ေပးရင္
တစ္ပတ္၊ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ တတ္တဲ့ပညာရပ္တစ္ခုပါ။
ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေတာ့ အေလ့အက်င့္လိုတာေပါ့ေလ။
လုပ္ရင္းနဲ႕လည္း ၾကာလာေတာ့ ကၽြမ္းက်င္သြားတာပါပဲ။
က်ေနာ္က ဆရာဝန္အလုပ္ကိုပဲ စြဲလန္းေကာင္းတုန္း၊
သူငယ္ခ်င္းကလည္း "မင္းက ဆရာဝန္လုပ္မွာဆိုေတာ့ ဒီအလုပ္မလုပ္လဲရပါတယ္။
မင္းမိန္းမတတ္ထားရင္လည္း သူ႕လုပ္စာနဲ႕ေက်ာင္းျပန္တက္ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့အခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေအးေအးေဆးေဆးေနႏိုင္ပါတယ္ကြာ"
လို႕ေျပာျပန္ေတာ့ အဲဒီစကားကိုလည္း ယုံၾကည္သြားၿပီး၊
ဆူရွီးပညာကိုေကာင္းေကာင္းမသင္ျဖစ္တာလည္းပါတယ္။
SIDE JOB အဆင့္ကေန မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အီလံုတကၠသိုလ္ဟာ ပုဂၢလိက တကၠသိုလ္တစ္ခုပါ။
အေတာ္ကိုလွပတဲ့ပတ္ဝန္က်င္ေလးပဲ။
ပန္းေပါင္းစံု စိုက္ထားတယ္။ ပန္းေတြကလည္းမ်ဳိးစံုေအာင္ပြင့္တယ္။
ေရာင္စံုလြန္းလွတယ္။
ေမၿမိဳ႕က ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ထက္ေတာင္ လွပေနေသးတယ္။
ပန္းေတြကစံုသလို လိပ္ျပာေတြကလည္း မ်ိဳးစံုလွပါတယ္။
ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးကို ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာျဖစ္လို႕မတက္ျဖစ္ခဲ့သလဲလို႕လည္းေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာကိုေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝကို အမွတ္ရမိတယ္။
အတိတ္ကိုလြမ္းေနတာနဲ႕ ဆူရွီးပညာကိုေကာင္းေကာင္းသင္ဖို႕
အားမစိုက္မိလိုက္ဘူး။
ကိုယ္က ႀကိဳးစားမသင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း အတင္းမတိုက္တြန္းေတာ့ပါဘူး။
ေနသာသလိုေနတာကို ေအးေအးသာသာခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းဆီမွာေနတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုသြားျဖစ္တယ္။
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီေကၽြးၾကေၾကးေလ။
အစားအေသာက္အသစ္အဆန္းမ်ိဳးစံုစားျဖစ္တယ္။
အေမႀကိဳက္တတ္တဲ့ပုဇြန္ဟင္းစားတိုင္း
အေမ့ကိုသတိရမိတယ္။
ပုဇြန္ေတြေစ်းေပါတယ္။ အရြယ္အစားမ်ိဳးစံုေအာင္ရွိတယ္။
ဒီမွာကအစားအေသာက္ေတြေစ်းေပါတယ္။
အလုပ္လုပ္တဲ့လူတိုင္းစားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတဲ့သေဘာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ႏိုင္ငံတကာက အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုလည္းရွိတယ္။
သူ႕ေစ်းနဲ႕သူေပါ့။
ရာသီစာေတြေတာင္ အခ်ိန္မေရြးရႏိုင္တယ္။
အေမႀကိဳက္တတ္တာေတြကိုသိေတာ့ အေမ့ဆီကို ပို႕ေပးခ်င္လိုက္တာ။
အေမ့ကိုေကၽြးခ်င္လိုက္တာအေမရယ္။
ကယ္ရိုးလိုင္းနား(ေျမာက္)မွာေနစဥ္တုန္းက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
ေငြရတဲ့အလုပ္မရွိေတာ့ တာရွည္ရပ္တည္ဖို႕ခက္ခဲမယ္လို႕ထင္မိတယ္။
ေငြဆိုတာ သံုးရင္ကုန္တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊
ေတာ္ရာမွာေနရမယ္လို႕ဆိုစကားအတိုင္းပါပဲ။
အလုပ္ေပါမယ္ထင္တဲ့ ကယ္လီးဖိုးနီးယားကိုေျပာင္းခဲ့တယ္အေမ၊
က်ေနာ္အလုပ္ရရင္ အေမဆီကို ေငြပို႕ေပးလိုက္ပါ့မယ္။
အေမစားခ်င္တာစားဖို႕၊
လွဴခ်င္တာလွဴဖို႕၊
က်န္းမာေရးအတြက္ေဆးကုဖို႕၊
က်ေနာ္ေငြပို႕ေပးလိုက္ပါ့မယ္။
က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ပါ။
အေမရဲ႕ပို႕သတဲ့ေမတၱာကိုခံယူပါတယ္။
ခ်စ္တဲ့သား
ေအာင္ဝင္းဟိန္း
USA
