" စြန္႕လႊတ္၊အနစ္နာခံမႈဆိုတဲ့သင္ခန္းစာ..."

ဒီစာေစာင္ေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကေတာ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံ ဖူကူရွီးမားၿမိဳ႕မွာ

ရဲအျဖစ္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ' ဟာမင္းသန္း 'ဆိုတဲ့ ဗီယက္နမ္ လူမ်ဳိးက

ဗီယက္နမ္ နိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ ေရးခဲ့တဲ့စာေလးက စခဲ့တာပါ။

ယင္းဟာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ စိတ္ဓါတ္အင္အားႀကီးမား ႀကံ႕ခိုင္မႈ႕ ျပယုဂ္ သာဓက

တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ဖူကူရွီးမား ႏူးကလီးယား ဓါတ္အားေပးစက္ရံုရွိ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ႕

ေဘးဒုကၡ ႀကံဳရာ ဗဟိုခ်က္ အနီးမွ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မွန္

ဘဝသရုပ္ေဖၚျပကြတ္တစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။

၄င္းကို နယူးအေမရိက မီဒီယာမွ အင္ဒရူးလမ္းက

ဘာသာျပန္ၿပီး ရွန္ဟိုင္းေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။

သို႕

အစ္ကို ...

အစ္ကိုနဲ႔မိသားစု ေနေကာင္းရဲ့လား ။

ဒီမွာေတာ့(ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့)

ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းမွာ ဖရိုဖရဲနဲ႔ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ကုန္ပါတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တဲ့ အခါ လူေသအေလာင္းေတြ ျမင္ေနရတယ္။

ဖြင့္လိုက္ရင္လည္း လူေသအေလာင္းေတြပဲျမင္ေနရတယ္ ။

က်ေနာ္တို႔အားလံုး တစ္ေန႔ကို နာရီ ( ၂၀ ) အလုပ္လုပ္ရပါမယ္ ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ကို ( ၄၈ ) နာရီေလာက္ရွိေစခ်င္မိတယ္ ။

ဒီေတာ့မွ လူေတြကို ကူညီကယ္ဆယ္တာဆက္လုပ္နိုင္မယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရေရာလွ်ပ္စစ္မီးပါ မရွိေတာ့ပါဘူး။

စားနပ္ရိကၡာခြဲတမ္းလည္းကုန္သေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ

ဒုကၡသည္ေတြကိုအျခားတစ္ေနရာပို႔ေပးဖို႔ အမိန္႔သစ္မလာခင္မွာ

ေျပာင္းတယ္ေရႊ႕တယ္ ဆိုရံုေလး လုပ္ေပးနိုင္ပါတယ္ ။

ခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖူကူရွီးမား မွာပါ ။

ႏူးကလီးယား စက္ရံုနဲ႔ ( ၂၅ ) ကီလိုမီတာ အကြာမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႕႔ကို ရင္ထဲရွိသမွ်

ေရးခ်လို႔ရရင္ ေရးခ်င္ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ ။

ေဘးဒုကၡႀကံဳေတြ႔ခ်ိန္မွာ

လူသားေတြရဲ့ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အေပၚ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အျပဳအမူ

ေတြအေၾကာင္းဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးေရးနိုင္ေလာက္ပါတယ္ ။

ဒီကလူေတြဟာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၾကပါတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔

အျပဳအမူအေပၚထိန္းသိမ္းနိုင္တဲ့ အသိစိတ္ဟာ အံ့ၾသ ေလာက္ပါတယ္ ။

ဒါေၾကာင့္ အေျခအေနရပ္ရပ္ဟာ ထင္သေလာက္ဆိုးဝါးမသြားတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆိုရင္ေတာ့

သင့္ေတာ္တဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ႕နဲ႔

စည္းစနစ္တက်ရွိမႈ႕ကိုဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မေပးနိုင္ေတာ့တဲ့

အေျခအေနထိေရာက္မလာဘူးလို႔ေတာ့ အာမ,မခံနိုင္ပါဘူး ။


ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔လည္းလူသားေတြပဲေလ။

အစာေရစာငတ္မြတ္မႈ႕က ဂုဏ္သိကၡာကို

လႊမ္းမိုးသြား ( ဂုဏ္သိကၡာထက္ ပိုအားေကာင္းသြား ) တဲ့အခါမွာေတာ့

လုပ္စရာရွိတာလုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္ ။

မလုပ္သင့္တာလည္း လုပ္ၾကပါလ္ိမ့္မယ္ထင္ခဲ့မိတယ္။

အစိုးရက အစားအစာနဲ႔ ေဆးဝါးေတြကို သယ္ယူၿပီး၊

ေထာက္ပံ့မႈ႕ေတြကို ေလေၾကာင္းကေန ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္ ။

ဒါေပမယ့္

ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကို ဆားတစ္ဆုပ္ႀကဲသလို သိပ္မထိေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ။


ဒါနဲ႔ အစ္ကိုေရ ကၽြန္ေတာ့ရင္ကို တကယ္လႈပ္ခတ္သြားေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရွိတယ္။

ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ဂ်ပန္ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့လို အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့

လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို

လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျပဳမူသင့္တယ္

( ဘာလုပ္သင့္တယ္ ) ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာကိုေပးသြားပါတယ္ ။

မေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ

တာဝန္က်တယ္။

ဒုကၡသည္ေတြကို စားစရာေဝတဲ့ ေစတနာရွင္ အဖြဲ႕တစ္ခုကို ကူညီေပးဖို႔ပါ။

စားစရာေဝတာကိုယူဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတန္းရွည္ႀကီးဟာ ေျမြလိမ္ ေျမြေကာတ္

လမ္းတစ္ခုလို အရွည္ႀကီးပါပဲ။

အဲဒီမွာ ( ၉ ) ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔တယ္။

ခ်ာတိတ္ေလးက တီရွပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားတယ္ ။

ရာသီဥတုက သိပ္ကို ေအးေနၿပီး၊

ေကာင္ေလးကို လူတန္းႀကီးရဲ့ေနာက္ဆံုးဆိုမွ

တကယ့္ေနာက္ဆံုးမွာ။

သူ႕အလွည့္ေရာက္ေတာ့ စားစရာက်န္ပါ့မလားဆိုၿပီး

ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္သြားမိတယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကား သြားေျပာၾကည့္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္တဲ့

အခ်ိန္မွာ သူကေက်ာင္းမွာ၊

သူ႕အေဖက ေက်ာင္းအနီးမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့

ေက်ာင္းကိုကားနဲ႔ လာေနတုန္း ဆူနာမီလႈိင္းလံုးႀကီးက တိုက္ခ်သြားတာကို သူက

ေက်ာင္းရဲ့ တတိယထပ္ လသာေဆာင္ကေန လွမ္းျမင္လိုက္သတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမ အေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့

သူတို႔အိမ္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ရွိတဲ့ အတြက္ သူ႕အေမေရာ

ညီမေလးပါ လြတ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊

ဆူနာမီထဲပါသြားေလာက္ၿပီလို႔ ေျပာတယ္။

သူ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြအေၾကာင္းေမးတဲ့အခါမွာ

မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး

မ်က္ရည္စေတြ သုတ္ေနရွာတယ္ ။

ကေလးက ခ်မ္းတုန္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အေပၚ

အကၤ် ီီ ကိုခၽြတ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္ေပၚတင္ေပးလိုက္ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ရထားတဲ့ စားစရာ ခြဲတမ္း ( ရာရွင္ ) ထုပ္ကထြက္က်သြားတယ္။

က်ေနာ္ေကာက္ၿပီး သူ႕ကိုေပးရင္း...

“ညီေလးအလွည့္ေရာက္ရင္ စားစရာကုန္ခ်င္ကုန္သြားမွာ၊

ဒါက အစ္ကိုရထားတဲ့ ေဝစု၊

အစ္ကိုေတာ့ စားၿပီးၿပီ။

ညီေလးစားလိုက္ပါ “

ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့

စားစရာထုပ္ကို ယူၿပီး ဦးညြတ္ အရိုအေသေပးတယ္။

သူခ်က္ခ်င္း စားလိမ့္မယ္ထင္ေပမယ့္

မစားဘူးဗ်ာ၊

သူက စားစရာထုပ္ကိုယူၿပီး လူတန္းႀကီးရဲ့ ဟိုးတစ္ဘက္စြန္းထိယူသြားၿပီး

ေဝဖို႔ပံုထားတဲ့ စားစရာပံုထဲကိုထည့္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ ဘာလို႔မစားပဲနဲ႔ စားစရာပံုထဲ သြားထည့္တာလဲလို႕ေမးေတာ့ သူက

“က်ေနာ္္ထက္ပိုၿပီး ဆာေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

က်ေနာ္ အဲဒီအထဲမွာထည့္လိုက္ရင္ စားစရာကို

ညီညီမွ်မွ် ေဝေပးမွာေပါ့” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲဆို႕သြားလို႔ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲလိုက္ရတယ္။

မ်က္ရည္က်တာကို လူေတြမျမင္ေအာင္လို႔ပါ။

ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္

စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္း သေဘာတရားကို

နားလည္သေဘာေပါက္တဲ့ ( ၉ ) ႏွစ္အရြယ္

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္ေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ

ျမင့္ျမတ္တဲ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္း၊

ႀကီးျမတ္တဲ့ လူသားေတြ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမွာပါ ။



အစ္ကိုနဲ႔ အစ္ကို႔မိသားစု က်န္းမာ ခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ

ပို႔သလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္ခ်ိန္လည္း ျပန္စပါၿပီ။

ဟာမင္းသန္း ( Ha Minh Thanh )

စာေလးကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးရွင္က ထပ္ျဖည့္ထားပါေသးတယ္



ဂ်ပန္နိုင္ငံမွ အတုယူစရာ သင္ခန္းစာ ( ၁၀ ) ခ်က္



၁။ တည္ၿငိမ္မႈ႕

ရင္ဘတ္စည္တီး ငိုႀကီးခ်က္မ၍ ယူက်ံဳးမရ အပူလံုးၾကြသူ မေတြ႔ရ ။

ေသာကကို တည္ၿငိမ္စြာ ေျဖေဖ်ာက္နိုင္ၾကတယ္။



၂။ ဂုဏ္သိကၡာ

ေရႏွင့္စားေသာက္ကုန္မ်ားကို စည္းစနစ္တက် တန္းစီယူၾကတယ္။

ၾကမ္းတမ္းေသာစကား၊ ရိုင္းစိုင္းေသာ အမူအရာ လံုးဝ မေတြ႔ရ ။



၃။ စြမ္းရည္

သာဓကအားျဖင့္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ္ေသာ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားရွိတယ္။

အေဆာက္အအံုမ်ားဟာ ယိမ္းယုိင္သြားေသာ္လည္း ၿပိဳမက်။



၄။ ေထာက္ထားညွာတာမႈ႕

ေလာေလာဆယ္လိုအပ္သမွ်သာ ဝယ္ၾကတယ္။

အျခားသူမ်ားလည္း ရပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့ စိတ္ကိုထားတယ္။

( ေနာက္လူဝယ္စရာမက်န္ေအာင္ မိမိတစ္ဦးတည္း ေလာဘတႀကီး

သိမ္းက်ံဳးဝယ္ယူျခင္းမ်ိဳးမလုပ္ၾက။ )



၅။ စည္းကမ္းေသဝပ္မႈ႕

ဆိုင္မ်ားတြင္လုယက္ျခင္းမရွိ။

လမ္းေပၚတြင္ဟြန္းသံတညံညံ လုပ္ျခင္း၊

ေက်ာ္တက္ျခင္းမ်ားမရွိ အခ်င္းခ်င္းနားလည္ေပးမႈ႕ရွိတယ္။



၆။ အနာခံမႈ႕

ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမ်ားတြင္ ပင္လယ္ေရကို စုပ္ထုပ္ရန္

အလုပ္သမား ( ဝန္ထမ္း ၅၀ ) သည္ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့သည္။

(ေရဒီယိုဓါတ္ေရာင္ျခည္သင့္မႈ႕ခံရမည္ကိုသိလ်က္ႏွင့္

စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခင္းျဖစ္သည။္ )

သူတို႔၏ ေက်းဇူး ႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ

စိတ္ထားကို မည္သို႔ေပးဆပ္နိုင္ပါမည္နည္း ။



၇။ ၾကင္နာယုယမႈ႕

စားေသာက္ဆိုင္မ်ားက ေစ်းႏႈန္းေလွ်ာ့ခ်ေပးၾကတယ္။

အေစာင့္အေရွာက္မရွိေသာ ေအတီအမ္

စက္တစ္လံုးကို ဒီအတိုင္းထားတယ္။

အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္တယ္။



၈။ ေလ့က်င့္ထားမႈ႕

သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားအပါအဝင္ လူတိုင္းဟာ ဘာလုပ္ရမယ္ကို

တိတိက်က် သိတယ္။

သိသည့္အတိုင္းလိုက္နာက်င့္သံုးၾကတယ္။



၉။ မီဒီယာ

သတင္းမီဒီယာမ်ားက အထိန္းအကြပ္ရွိတယ္။

သတင္းထုတ္ျပန္ရာ၌ ႏႈိင္းႏႈိင္းခ်ိန္ခ်ိန္၊ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းရွိတယ္။

ပရမ္းပတာ သတင္းေထာက္မရွိ။



၁၀။ အသိစိတ္

စတိုးဆိုင္တစ္ခုတြင္ ဓါတ္အားျပတ္ေတာက္၍ အေမွာင္က်သြားေသာအခါ

ေစ်းဝယ္သူမ်ားဟာ

ဝယ္ရန္ယူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စင္ေပၚတြင္ ျပန္တင္၍ ေအးၿငိမ္းစြာ

ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++
(ေဆာင္းပါးရွင္ ဦးဥာဏ္ဝင္းထက္ ( စာေပဗိမာန္ )

သူရဇၨမဂၢဇင္း စက္တင္ဘာ ၂၀၁၁
မွ ေဖာ္ျပပါတယ္။)
++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေပးပို႕သူ...မခိုင္ေလး(တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕)ကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

လူတိုင္းလူတိုင္း၊

လူမ်ိဳးတိုင္းလူမ်ိဳးတိုင္းဟာ

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျပဳန္းျပဳန္းက်သြားတဲ့အထိ လဲက်စရာ

အေၾကာင္းေတြေပၚေပါက္လာတတ္စၿမဲပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အျမန္ဆံုးကုန္းရုန္းထႏိုင္တဲ့လူမ်ိဳးကေတာ့

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးလို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ စြန္႕လႊတ္၊ အနစ္နာခံမႈဆိုတဲ့သင္ခန္းစာကို

ငယ္ငယ္ကထဲက ေက်ညက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ႀကံဳႀကံဳ

အျမန္ဆံုးျပန္ထႏိုင္တာခ်ည္းျဖစ္တယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++