အခုေခတ္မွာ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို
ခိုင္ခိုင္မာမာ၊
ရင့္ရင့္က်က္က်က္နဲ႕စဥ္းစားႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိဖို႕က
ပိုၿပီးေတာ့ လိုအပ္တယ္။
စိတ္ထားနဲ႕ အသိဉာဏ္
ရင္က်က္မႈဘက္ကိုသြားေနသ၍
ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလူအတြက္
သတိၱဆိုတာ အင္မတန္ အေျခခံက်တဲ့
အရည္အခ်င္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။
ဂုဏ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။
ေရွ႕ကိုတိုးၿပီးသြားေနအံုးမယ္ဆိုရင္
သတိၱလိုတာခ်ည္းပဲ။
အားငယ္တတ္တဲ့လူဟာသတိၱ ရွိတဲ့လူ မျဖစ္ႏိုိင္ဘူး။
အားငယ္တတ္တဲ့လူဟာ
ရုိးသားပြင့္လင္းတဲ့ဆက္ဆံေရး၊
Creative ျဖစ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို မရႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း၊
တစ္ခ်က္ခ်င္းမွာ
သတိၱရွိဖို႕လိုတယ္ဆိုတာကိုစဥ္းစားရမယ္။
သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပးလိုက္တာပဲ။
ကိုယ့္ဘဝထဲမွာ သူ႕ကို ေနရာေပးလိုက္တာပဲ။
ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္မွာလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးမထားပဲ
ကိုယ္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ႏိုင္ဖို႕
သတိၱလိုတယ္။
သူ႕ဆီက ဘာမွျပန္မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႕
ကိုယ္ေပးႏိုင္တာကို
ေမတၱာနဲ႕ေပးႏိုင္ဖို႕
သတိၱလိုပါတယ္။
အရႈံးအျမတ္မတြက္ပဲ
ခ်စ္ႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။
အႏိုင္အရႈံး မရွိပဲခ်စ္ႏိုင္ဖို႕
သတိၱလိုတယ္။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆက္ဆံႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။
တကယ္သတိၱရွိမွ ခ်စ္ႏိုင္တယ္။
ဖန္တီးမႈအစစ္အမွန္ မွန္သမွ်ဟာ
လြတ္လပ္တဲ့လူရဲ႕လုပ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။
တစ္ခုခုကို ဖန္တီးဖို႕ တည္ထြင္ဖို႕
သတိၱလိုတယ္။
စိုးရိမ္စိတ္ကိုေက်ာ္လႊားၿပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို
ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ
သတိၱလိုတယ္။
စာေရးတယ္ဆိုတာလည္း သတိၱ အမ်ားႀကီးလိုတယ္။
ကိုယ့္ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ရုိးသားတဲ့စိတ္နဲ႕၊
ကိုယ့္အသိဉာဏ္နဲ႕
ကိုယ္ျမင္ထားတာ၊သိထားတာကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာႏိုင္ဖို႕ သတိၱလိုတယ္။
စိတ္ထဲရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာႏိုင္ဖို႕၊ေရးႏိုင္ဖို႕ကိုပဲ သတိၱလိုတယ္။
သူမ်ားမလုပ္ေသးတဲ့အလုပ္တစ္ခုက္ုိ
ကိုယ္ကစၿပီးလုပ္ဖို႕ဆိုတာ သတိၱ
အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တဲ့သူ၊
ကိုယ့္လမ္းကို ကိုယ္ရွာၿပီးသြားေနတဲ့လူ
ျဖစ္ဖို႕သတိၱအမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။
No comments:
Post a Comment