ဟိုေရွးေရွးတုန္းက မဟာဇနကၠမင္းဟာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကို ထြက္ေတာ္မူတယ္။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ အဝင္ဝတစ္ဖက္မွာကေတာ့ အသီးေတြႁပြတ္ခဲဝင္းမွည့္ေနတဲ့ သရက္ပင္တစ္ပင္နဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ အသီးေတြလံုးဝမရွိပဲစိမ္းစိုေနတဲ့ သရက္ပင္ တစ္ပင္ ကိုသတိထားလိုိုက္မိတယ္။
ဘုရင္ရဲ႕ဥယ်ာဥ္ဆိုေတာ့ ဘုရင္ကဦးဦးဖ်ားဖ်ားစားဆြတ္ခူးစားလိုက္ၿပီးခရီးဆက္တာေပါ့။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကျပန္အထြက္မွာ အသီးေတြဝင္းမွည့္ႁပြတ္ခဲေနတဲ့ သရက္ပင္ႀကီးကို မင္းမႈထမ္းေတြက ဆြတ္ခူးသူခူး၊ ဒုတ္ခဲနဲ႕ပစ္သူပစ္၊ နည္းမ်ိဳးစံုလႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ သရက္ပင္ႀကီးက အသီးမရွိေတာ့ဘူး။ အကိုင္းအခက္ေတြလည္း အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတာကို အျပန္လမ္းမွာ မင္းႀကီးကေတြ႕ျမင္တယ္၊
ဒါျပင္ အသီးမရွိတဲ့သရက္ပင္ႀကီးကေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို နဲ႕ ဘာဆိုဘာမွ မပ်က္စီးတာကို ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ
“ေအာ္ ငါတို႕မင္းစည္းစိမ္ဆိုတာလဲ အသီးရွိတဲ့သရက္ပင္နဲ႕တူပါကလား။
တစ္ေန႕ၾကရင္ ရန္သူမင္းတို႕ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ ႏွိပ္စက္ရင္ ဘာမွရစရာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
လို႕ သံေဝဂျဖစ္ၿပီး ရေသ့ရဟန္းျပဳေတာထြက္ကာ တရားရွာခဲ့ပါတယ္။
သံေဝဂ ရလြယ္သူကေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေတြ႕တာနဲ႕ေတာထြက္ျဖစ္တယ္။ ပါရမီရွိျခင္း၊မရွိျခင္းနဲ႕ဆိုင္မယ္လို႕ထင္မိတယ္။
ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ပါ။
ျမင့္ျမတ္သူေတြဟာ ျမင္လြယ္တယ္။ သံေဝဂ ရလြယ္တယ္။ သံေဝဂ ရရင္လည္း ဥစၥာျဖစ္ျဖစ္၊အာဏာျဖစ္ျဖစ္၊စြန္႕လႊတ္ဖို႕ ဝန္မေလးတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႕အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ေတာထြက္သြားေလ့ရွိတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ပါရမီအေျခခံနည္းသူေတြကေတာ့ ျမင္လြယ္၊ထင္လြယ္လည္းမရွိတတ္ဘူး။
သံေဝဂ ရစရာကေရွ႕ကထင္ထင္ရွားရွား ျပေနတာေတာင္ မရိပ္စားမိတတ္ဘူး။
အရာရာကို ဖက္တြယ္ထားတာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။
သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာအားလံုး ၿမဲတယ္လို႕ထင္ပံုရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရွင္ေသမင္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့လည္း သူအရႈံးေပးရတာပါပဲ။
ပါရမီရွိျခင္း၊မရွိျခင္း ျမင့္ျမတ္သူရဲ႕အလုပ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ကို ႏိႈ္င္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ အဝင္ဝတစ္ဖက္မွာကေတာ့ အသီးေတြႁပြတ္ခဲဝင္းမွည့္ေနတဲ့ သရက္ပင္တစ္ပင္နဲ႕ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ အသီးေတြလံုးဝမရွိပဲစိမ္းစိုေနတဲ့ သရက္ပင္ တစ္ပင္ ကိုသတိထားလိုိုက္မိတယ္။
ဘုရင္ရဲ႕ဥယ်ာဥ္ဆိုေတာ့ ဘုရင္ကဦးဦးဖ်ားဖ်ားစားဆြတ္ခူးစားလိုက္ၿပီးခရီးဆက္တာေပါ့။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကျပန္အထြက္မွာ အသီးေတြဝင္းမွည့္ႁပြတ္ခဲေနတဲ့ သရက္ပင္ႀကီးကို မင္းမႈထမ္းေတြက ဆြတ္ခူးသူခူး၊ ဒုတ္ခဲနဲ႕ပစ္သူပစ္၊ နည္းမ်ိဳးစံုလႈပ္ရွားလိုက္ေတာ့ သရက္ပင္ႀကီးက အသီးမရွိေတာ့ဘူး။ အကိုင္းအခက္ေတြလည္း အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတာကို အျပန္လမ္းမွာ မင္းႀကီးကေတြ႕ျမင္တယ္၊
ဒါျပင္ အသီးမရွိတဲ့သရက္ပင္ႀကီးကေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို နဲ႕ ဘာဆိုဘာမွ မပ်က္စီးတာကို ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အခါ
“ေအာ္ ငါတို႕မင္းစည္းစိမ္ဆိုတာလဲ အသီးရွိတဲ့သရက္ပင္နဲ႕တူပါကလား။
တစ္ေန႕ၾကရင္ ရန္သူမင္းတို႕ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ ႏွိပ္စက္ရင္ ဘာမွရစရာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”
လို႕ သံေဝဂျဖစ္ၿပီး ရေသ့ရဟန္းျပဳေတာထြက္ကာ တရားရွာခဲ့ပါတယ္။
သံေဝဂ ရလြယ္သူကေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေတြ႕တာနဲ႕ေတာထြက္ျဖစ္တယ္။ ပါရမီရွိျခင္း၊မရွိျခင္းနဲ႕ဆိုင္မယ္လို႕ထင္မိတယ္။
ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူတို႕ရဲ႕အလုပ္ပါ။
ျမင့္ျမတ္သူေတြဟာ ျမင္လြယ္တယ္။ သံေဝဂ ရလြယ္တယ္။ သံေဝဂ ရရင္လည္း ဥစၥာျဖစ္ျဖစ္၊အာဏာျဖစ္ျဖစ္၊စြန္႕လႊတ္ဖို႕ ဝန္မေလးတာကိုေတြ႕ရတယ္။
ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႕အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ေတာထြက္သြားေလ့ရွိတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ပါရမီအေျခခံနည္းသူေတြကေတာ့ ျမင္လြယ္၊ထင္လြယ္လည္းမရွိတတ္ဘူး။
သံေဝဂ ရစရာကေရွ႕ကထင္ထင္ရွားရွား ျပေနတာေတာင္ မရိပ္စားမိတတ္ဘူး။
အရာရာကို ဖက္တြယ္ထားတာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။
သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာအားလံုး ၿမဲတယ္လို႕ထင္ပံုရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရွင္ေသမင္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့လည္း သူအရႈံးေပးရတာပါပဲ။
ပါရမီရွိျခင္း၊မရွိျခင္း ျမင့္ျမတ္သူရဲ႕အလုပ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ကို ႏိႈ္င္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment