တစ္ခါတုန္းက ၾကယ္ေလးပြင့္ေဟာ္တယ္တစ္ခုမွာ
ဂုဏ္သေရရွိတဲ့ ကေတာ္ႀကီး ေဒၚစိန္ႀကိဳင္ဟာတည္းခိုေနတယ္။
တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူမနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက ျမင္ကြင္းတစ္ခုေၾကာင့္
စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႕ ေဟာ္တယ္မန္ေနဂ်ာဆီ တယ္လီဖုန္း ေကာက္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
“က်မ အခန္းနံပါတ္ ၇၂၂ ကေျပာေနတာပါ။
ရွင္တို႕ေဟာ္တယ္က အင္မတန္ စည္းကမ္းမဲ့လွပါလား၊
က်မအခန္းရဲဲ႕ ျပတင္းေပါက္နဲ႕တည့္တည့္အခန္းမွာ
ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ ကိုယ္လံုးတီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။
ဒီလို အရုပ္ဆိုး၊အက်ည္းတန္တဲ့လုပ္ရပ္ကို အျမန္ဆံုး ရပ္တန္႕ေပးပါလို႕က်မေတာင္းဆိုတယ္။
လုပ္မေပးဘူးဆိုရင္ ေဟာ္တယ္ေျပာင္းဖို႕အျမန္ဆံုးစီစဥ္ေပးပါ။”
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ…၊
က်ေနာ္ အခုပဲ အစ္မႀကီးရဲ႕အထပ္မွာ တာဝန္က်တဲ့ ဝန္ထမ္းကို အျမန္ဆံုးလႊတ္လိုက္ပါ့မယ္။”
ေဒၚစိန္ႀကိဳင္ရဲ႕ အခန္းကို တာဝန္က်သူ အျမန္ေရာက္လာပါတယ္။
ျပတင္းေပါက္ဘက္သြားကာ ေရွ႕တည့္တည့္က အခန္းကို ၾကည့္တယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ အေပၚပိုင္းအဝတ္အစားမပါဘဲ
အခန္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ႕။
ဒီေတာ့ တာဝန္က် ဝန္ထမ္းက
“ မမေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ သူ႕ရဲ႕အေပၚပိုင္းမွာ ဘာအဝတ္အစားမွ မပါဘူးဆိုတာမွန္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဘယ္ေနရာပဲေလွ်ာက္သြား၊ေလွ်ာက္သြား သူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို မျမင္ရပါဘူးခင္ဗ်ာ…”
“မျမင္ရဘူးဟုတ္လား၊
လာစမ္းပါ၊ က်မရဲ႕ ကုတင္ေပၚကေန တက္ၾကည့္စမ္းပါ၊
အားလံုးအတိုင္းသားပဲ၊
မျမင္ရဘူးတဲ့၊
ဟင္း မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”
No comments:
Post a Comment